Op zijn negentiende soloplaat omarmt punkpionier Iggy Pop weer het rauwe primitivisme van The Stooges.
‘Got a dick and two balls, that’s more than you all / My mind’ll be sick if I suffer the pricks.’ Geen twijfel mogelijk: Iggy Pop is terug. En met de openingsregels van Frenzy zet hij prompt de puntjes op de i. De man mag dan al 75 zijn, wie hem afgelopen zomer op het podium te keer zag gaan, zal het beamen: het beest is nog lang niet getemd.
Na het contemplatieve, ietwat jazzy Free (2019) draait The Ig de volumeknop nog eens resoluut naar rechts, laat hij een roedel kregelige gitaren los en zoekt hij schuimbekkend de confrontatie op. De agressieve scheldtirade waarmee hij Every Loser op gang trapt, staat bol van de raw power en de furieuze Stoogespastiche Modern Day Rip Off (een neefje van TV Eye) is nog opwindender. Ook de gebalde cartoonhardcore van New Punk voelt als een auditieve uppercut. Pop, al een halve eeuw de keizer van de underdogs, drijft hier de spot met blauwharige punkposeurs die in een dure sportwagen rondkarren, maar de goot nog nooit van dichtbij hebben gezien.
Woede, passie, humor en energie zijn als vanouds sleutelwoorden op de nieuwe van Iggy Pop. De rock-’n-rollsjamaan laat zich dan ook assisteren door muzikanten die met zijn muziek zijn opgegroeid en zijn sound als een spons hebben opgezogen. U kent hen van de Red Hot Chili Peppers, Guns N’ Roses, Pearl Jam, Jane’s Addiction en Blink-182. Ook wijlen Taylor Hawkins bewerkt tweemaal de vellen en doet dat op de stormachtige manier die hem eigen was.
Bij wijze van tegengewicht bevat Every Loser, net als Brick by Brick (1990) destijds, voorts enkele bedaarde liedjes, waarin Iggy-de-crooner figureert. In het smeulende Morning Show klinkt zijn stem zelfs dieper dan ooit. Het melodieuze Strung Out Johnny gaat over de verschillende stadia van verslaving, New Atlantis over een verzonken mythisch paradijs en All the Way Down over Pops ervaringen met onlinestalkers. The Regency, dat begint als spectoriaanse sixtiespop, transformeert zich dan weer gaandeweg in een potige midtemporocker.
Van de trefzekere productie van Andrew Watt (zie Eddie Vedder, Ozzy Osbourne…) tot het artwork van undergroundtekenaar Raymond Pettibon, op Every Loser klopt het plaatje helemaal. En gelukkig houdt Iggy Pop de dingen simpel. ‘Want’, zegt hij, ‘eenvoud raakt nooit uit de mode.’ Kunnen we helemaal in komen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
