Op ‘Diagnosis’ presenteert de curieuze veelvraat Sen Morimoto een festival van hooks, breaks en plotse binnenbochten
Titel - Diagnosis
Artiest - Sen Morimoto
Streamtips - Bad State
Genre - Alt-rock/powerpop
Label - City Slang
Op zijn derde, meest poppy langspeler bewijst muzikale veelvraat Sen Morimoto dat gefragmenteerd niet per se gelijk staat met gecompliceerd.
Wat als liefde niet het antwoord is? Even door de actualiteit scrollen volstaat om de immer tragischer consequenties daarvan zich te zien ontvouwen. Sen Morimoto, geboren in Kyoto, woonachtig in Chicago, formuleert zijn repliek kraakhelder in de openingstrack van Diagnosis: ‘I know plenty must pass/ Tell me, what can we have/ But if the answer isn’t love/ Then forget that I asked.’
Multi-instrumentalist Morimoto is een spilfiguur in het doe-het-zelfcircuit van Chicago, woelwater in de ondergrondse, multiculturele smeltkroes van jazz, rock en hiphop die de stad typeert. Op debuut Cannonball! (2018) en de titelloze opvolger twee jaar later resulteerde dat in analoge en asymmetrische jazzrap, grond die hij deelt met zijn stadsgenoot en huidig labelmaatje McKinley Dixon, over wie wij hier recent al lovend schreven. Op sax, gitaar, orgel en als coproducer was hij ook betrokken bij het al evenmin te versmaden debuut van Kara Jackson.
Diagnosis is opgevat als een staalkaart van Morimoto’s eclectische kunnen. Net als If The Answer Isn’t Love barst Bad State open als compacte maar ingenieus gestapelde powerpop. In twee en een halve minuut flitsen breakbeats, scheurende riffs, meerstemmige harmonieën en funkspierballen voorbij. Wat als Flying Lotus losgaat op Big Star of Flamin’ Groovies, dat soort trip. De titeltrack dolt met hiphop, slaapdronken troubadourzang en ontregelende samples zoals Beck dat drie decennia geleden kon. In Pressure on the Pulse en Deeper komt de jazzsaxofonist en -crooner even plagen, St. Peter Blind en Surrender zijn twee progrockminiatuurtjes.
Gaandeweg – bijvoorbeeld in What You Say, nog zo’n festival van hooks, breaks en plotse binnenbochten – doemt steeds duidelijker de schaduw op van Todd Rundgren, die in zijn gloriedagen ook zo’n genrehoppende kameleon was, een curieuze veelvraat die punk naast pop, catchy naast kakofonie op zijn bord schikte. In 1978 scoorde Rundgren een dikke hit met de softrockballad Can We Still Be Friends? Ook een goede vraag.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier