Ondanks de abstracte verzen creëert Aldous Harding op ‘Warm Chris’ toch een intiem aura

‘Can you imagine me?’ vraagt Aldous Harding op haar vierde album. Binnen een rustiek, akoestisch kader dolt ze als vanouds met gespleten persoonlijkheden en vocale transformaties.

Er zitten vlekjes op de lens die scherpstelde op Aldous Harding. Ze vertroebelen het aangezicht van de Nieuw-Zeelandse op de hoes van haar vierde album Warm Chris, net zoals ze in haar songs haar ware persoonlijkheid maskeert door verschillende rollen te spelen. ‘Mijn identiteit te serieus nemen is schadelijk voor mijn muziek’, liet ze optekenen door Pitchfork begin deze maand. En ook: ‘”Waarom gebruik je je echte stem niet?” vragen mensen me. Wat ze niet begrijpen, is dat ik niet meer weet wat mijn echte stem is’. Muzikale schizofrenie, een handelsmerk als (g)een ander.

Na het uiterst sombere Party (2017) en het iets uitbundigere, meer onbevangen Designer (2019) schrikken we dan ook niet meer wanneer de zangeres met de kameleon in de keel in één en dezelfde song omschakelt tussen intonatie, toonaard en zelfs accent. Zoals in Tick Tock: laag en lui het ene moment, eventjes lispelend als een slacker, lieflijk naïef meteen daarna. Het countryrockbandje op de achtergrond lijkt met opzet een halve maat te traag te spelen, en draagt zo bij tot het desoriënterende effect. Tijdens het met drumroffels en statige piano sober aangeklede Fever meet Harding zich het flegmatieke timbre van Chrissie Hynde aan. ‘I still stare at you in the dark/ Looking for that thrill in the nothing/ You know my favorite place is the start’, bezingt ze de geneugten van bandeloze seks, wanneer gekromd koper op het eind de song een blos op de wangen blaast.

Harding krijgt soms het verwijt te veel een poppenkast van haar platen te maken. Een overdaad aan typetjes en stilistische ornamenten. Instrumentaal is Warm Chris alvast haar meest conventionele worp, door vaste producer John Parish (PJ Harvey, Eels) gevangen in een rustiek akoestische gloed, met veel ruimte voor piano en blazers. Haaks daarop staat de surrealistische poëzie, de cryptische teksten die haar komen aanwaaien vanuit het universum. Harding schrijft niet, ze graaft valkuilen voor zichzelf. ‘I’ll never be in charge of it’, lijkt ze dat procedé te benadrukken in het montere Passion Babe. ‘Can you imagine me?’ klinkt het tijdens het op een flukse baslijn geënte Lawn, de single die in een vorig leven uit een koker van Belle & Sebastian had kunnen komen. Ondanks de abstracte verzen weet Aldous Harding toch een aura van oprechte intimiteit te creëren. Een rekbare identiteit is tenslotte ook een identiteit.