Ondanks alles weerklinkt er plezier doorheen de zachte pop op Billie Eilish’ nieuwe album

Drie jaar na Happier Than Ever is Billie Eilish terug met Hit Me Hard And Soft, haar derde album, een vrijer album ook.

‘Am I already on my way out?‘ vraagt ze zich al meteen in opener Skinny af. Echt? Ja, in vergelijking met het fenomenale succes van haar debuutalbum When We All Fall Asleep, Where Do We Go? (2019) deed opvolger Happier than Ever (2021) het minder goed. Maar om nu van haar ‘flop era’ te gewagen, zoals sommigen blijkbaar op het internet doen? Sinds haar vorige album is Eilish op wereldtournee geweest, was ze headliner op zowel Glastonbury als Coachella, bracht ze de surprise-ep Guitar Songs (2022) uit, won ze met Everything I Want een Grammy voor opname van het jaar, een Oscar voor haar Bondsong No Time to Die en nog een Oscar voor What Was I Made For uit de film Barbie. Niet slecht voor een ‘tanende’ ster.

Dit album, meldde ze vooraf, moet je in één keer, in zijn geheel beluisteren als het even kan. Haaks op hoe gen Z muziek consumeert, toch de generatie waarvan zij de spirit zou belichamen. Maar als er één les te leren viel uit Happier than Ever dan is het deze wel: een plaat kan ook leven zonder hits en je hoeft de charts niet met hits te veroveren, een album kan ook leven zonder Bad Guy of Bury a Friend.

Hit Me Hard and Soft begint waar Happier than Ever ophield: in het drijfzand van de steeds moeilijker beheersbare hyperbekendheid. ‘When I step off the stage, I’m a bird in a cage’, zingt ze ook nog in opener Skinny. Het harde leven van een ster, met een steeds grotere entourage, steeds meer alleen. Skinny is een melancholische ballade, met spookachtige strijkers. Eilish zingt als achter een sluiter, op de rand van tranen. Maar al vanaf Lunch, het daaropvolgende nummer, verandert de toon.

Voor het grootste deel blijft Hit Me Hard and Soft thema’s als verliefdheid enmalaise verkennen. En Billie is nog steeds die ster stadions kan doen vollopen met zoete midtempo nummers. Met hier en daar een uitzondering. Wildflower en The Greatest bijvoorbeeld komen aardig in de buurt van hoogdravende torch songs. Maar in het algemeen houdt Hit Me Hard and Soft het op pop in pastelkleuren. Ze neemt ze dan misschien niet meer op in haar slaapkamer, maar de muziek van Billie Eilish ademt nog steeds dat geborgen gevoel uit: een schuilplaats, waar je al je (post)tienerangsten kwijt kunt. Op de hoes lijkt ze weg te zinken in de oceaan. Of neemt ze afscheid van de oude Billie, helemaal in het zwart gekleed. Of misschien wil ze zich gewoon amuseren? Eén beeld, zoveel interpretaties.

Er valt hier in elk geval genoeg plezier te beleven. Lunch is een lesbisch liefdesverhaal voortgestuwd door een kinky bas. Nog niet zo lang geleden werd Eilish van queer baiting beschuldigd. Ondertussen is ze uit de kast en lijkt ze zich vrijer te voelen. Zo heeft Birds of a Feather, de zorgeloze lichtheid van FM-pop uit de eighties. Chihiro is een electrorêverie met een zachte balearic-gloed. L’amour de ma vie beschrijft een verloren liefde om na twee derde van de track te muteren naar synthpop à la The Weeknd. En ze neemt wel meer ergens onderweg een bocht: Bittersweet draait om een vage reggaegimmick, om later te zwelgen induistere synthlagen.

In een ontroerend interview voor Vanity Fair (te vinden op YouTube) sprak Billie Eilish een paar jaar geleden over wie ze was ten tijde van Happier than Ever. Of beter; over wie ze had besloten te zijn, in zoverre dat ze het ook niet echt wist. Op haar nieuwe album geeft ze soms de indruk dat ze dat nog steeds niet weet, muzikaal alleszins. Maar ze lijkt ook besloten te hebben om zich daar geen zorgen over te maken. En dat gaat haar goed af.