En net toen het muziekjaar netjes was ingepakt, dropte Little Simz zonder enige poespas een nieuw album waarop ze soeverein onafhankelijkheid en zelfliefde predikt.
In 2022 zal Simbi Ajikawo, beter bekend als Little Simz, de jaarlijstjes niet halen, maar alleen omdat haar nieuwe album No Thank You zo kort voor nieuwjaar en zo goed als onaangekondigd verscheen. In 2021 domineerde de Britse rapper die overzichten nog met Sometimes I Might Be Introvert, met als klap op de vuurpijl de felbegeerde Mercury Prize. In de laatste song op dat album, Miss Understood, klinkt het zo: ‘Stuck in my ways, stubborn, I know it can’t be changed / Living in isolation, attention I never crave / There go little Simbi from around the way / She wanted the credibility, never cared for fame.’
Op No Thank You pikt Simz die draad weer op. Koppig, meer geïnteresseerd in credibiliteit dan roem: het moet zijn dat dat niet strookte met de prioriteiten van haar ontslagen manager, die in opener Angel een veeg uit de pan krijgt: ‘Stop trying to box me in, there’s no way you can place me / Hit ’em with a classic, then I got a little lazy / Had to get a pen when I remembered that I am Jay Z / Had to cut you off because I found out you were snaky.’ Klets. Meer van dat in Silhouette: ‘All this fake love got me feeling I’m the realest here / You know what the deal is here / She can do this without me, yeah, that’s they biggest fear.’ Boem. ‘You ain’t in the studio with me, but want commission / And if I wanna release my art, I need permission’, heet het in No Merci. Patat.
No Thank You is een plaat over de schaduwkanten van de erkenning waar Little Simz zo lang voor geknokt heeft. Haar vrijgevochten dank voor de stank van de muziekindustrie. Dat de plaat er tegelijk minder fanatiek in hakt en warmer klinkt dan haar voorganger is alweer een grote pluim voor Inflo, de producer met wie ze nu al drie langspelers een dreamteam vormt. De zalvende koortjes, de sierlijke strijkersarrangementen, de bezwerende trommelfanfares in X, de naar A Tribe Called Quest gemodelleerde jazzgroove van Gorilla en de soezende seventiesfunk van Sideways: muzikaal meesterschap dat prachtig contrasteert met het vlijmscherpe verbale mes dat Simz in het hart plant van iedereen die haar prioriteiten iets in de weg legt. En die zijn helder op No Thank You: kunnen groeien als mens en als artiest, en verder zonder veel poespas indrukwekkende platen blijven maken. Haar koppigheid en eerlijkheid lonen en we doen er allen ons voordeel mee. Merci, Simbi.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
