Vijf jaar na het aardedonkere Ghosteen hebben Nick Cave en zijn Bad Seeds genoeg van duisternis. Hun achttiende album Wild God is kleurrijker dan ooit.
De scène duurt maar een paar seconden. Ze zit in het tweede deel van de making of van Wild God, te zien op YouTube. Warren Ellis, de hondstrouwe luitenant van Nick Cave, zingt achtergrondvocals in. Zijn stem wordt steeds nasaler en schriller, tot Cave in lachen uitbarst. Een detail? Wie het parcours kent dat Nick Cave de laatste jaren heeft afgelegd, weet hoe immens belangrijk die lach is.
Wild God verschijnt vijf jaar na Ghosteen, een sombere, meditatieve plaat met uitgerekte synths en tracks van meer dan tien minuten. Voor Cave was ze het sluitstuk van een trilogie die hij in 2013 aanving met Push the Sky Away en twee jaar later verderzette met Skeleton Tree. Een cyclus die in 2015 gedrenkt is geraakt in rouw door de dood van zijn zoon Arthur, die van een klif stortte – vijftien was hij. In 2022 moest Cave opnieuw afscheid nemen, dit keer van zijn 31-jarige zoon Jethro. Die tragedies hadden een weerslag op zijn muziek. Ze trokken een gordijn van duisternis op.
Maar de zanger zelf ging zich steeds meer blootgeven. Op zijn site The Red Hand Files beantwoordt hij vragen van fans, van de meest anekdotische tot vragen die raken aan de kern van het bestaan. En op zijn solotournees ging hij tussen pianonummers door in gesprek met het publiek. De punker van vroeger vijlt zijn klauwen en transformeert tot een welwillende rock-’n-rollwijsgeer.
Die gedaanteverwisseling heeft hem gered, zei Cave aan The New York Times. Nu stuwt hij zijn muziek diezelfde richting uit. Bijvoorbeeld door opnieuw ruimte te laten voor de band. In de even kwetsbare als triomfantelijke opener Song of the Lake zingt een oude grijsaard aan de waterkant, in de hoop zijn geliefde terug te vinden. Tot hij beseft dat niets die zal terugbrengen. ‘Never mind’, zucht hij. Als zelfs de kunst zich gewonnen moet geven, waarom dan nog het schild hooghouden?
In Joy wordt Cave aangezocht door ‘this flaming boy’, die hem een boodschap nalaat: ‘We’ve all had too much sorrow, now is the time for joy’. Vrolijkheid? Voor een band die altijd hunkerde naar extase is dit een koerswijziging. Begrijpelijk, ook: de oude rocker is genoeg gebasht door het leven, nu gunt hij zichzelf een streepje licht. Ook hier met een bijbelse inslag – één nummer heet zelfs gewoon Conversion. Het nummer zit middenin een plaat die niet toevallig begint (Song of the Lake) en eindigt in het water (As the Waters Cover the Sea).
Maar de dood is nooit ver weg. Al lijkt Cave het thema voortaan met een zekere zachtheid te benaderen. Met O Wow O Wow (How Wonderful She Is) brengt hij een ode aan Anita Lane, de zangeres met wie hij ooit een relatie had en die in 2021 stierf. Tussen vocoders en fluitinstrumentatie door weerklinkt haar stem vanop een spraakbericht: ‘Do you remember we used to really, really have fun?’
Op Wild God vindt Nick Cave een nieuwe lichtheid. En voegt hij een nieuw hoofdstuk toe aan een van de meest intense discografieën in de rockgeschiedenis.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
