Nala Sinephro’s zweefvlucht met synths en strijkers op ‘Endlessness’ klinkt tegelijk klassiek en futuristisch

Nala Sinephro’s tweede album is een weidse, transcendente trip. De harp, het instrument waarmee ze naam maakte, laat ze grotendeels achterwege.

‘Een klassieker’, vond The Guardian. ‘Uniek en buitengewoon’, schreef The Wire. ‘Een maatstaf in de ambient jazz’, aldus Pitchfork. Al die lof viel Nala Sinephro te beurt voor haar debuut uit 2021, Space 1.8. ‘Ze is minder een speler op een instrument dan een bron van licht’, klonk het zelfs over de in Martinique geboren en in Brussel opgegroeide muzikante, die naam maakte als harpiste.

Met Endlessness zet ze haar spacy odyssee verder, en deze keer wordt ze door een 21 man sterk strijkersensemble ondersteund tijdens haar zweefvlucht.

Bestempeld worden als ‘het harpmeisje’ ziet Nala Sinephro niet zitten. Het snaarinstrument dat haar in elke recensie parallellen oplevert met de spirituele jazz van Alice Coltrane laat ze op Endlessness slechts twee keer horen, synthesizers krijgen de voorkeur. Toch is het album geen radicale omslag met haar eerdere werk. Het is veeleer een uitgediepte, orkestrale versie van het met glissando’s en arpeggio’s gesponnen universum dat Sinephro schept.

Dat doet ze niet in haar eentje. James Mollison van Ezra Collective blaast op zijn saxofoon het album mee leven in bij de start van Continuum 1. Drummer Morgan Simpson (Black Midi) rolt de loper uit waarop zich drie minuten later het eerste samenspel voltrekt tussen de modulaire synths en het strijkerscollectief Orchestrate.
Sinephro schreef alle arrangementen zelf. Dat deed ze deels in Brazilië, waar ze misschien inspiratie haalde voor de exotische sfeer die ze tijdens Continuum 2 uit de toetsen tovert. Of voor de aanzwellende, oceanische orkestraties waarmee Continuum 3 en 4 zich in een cyclus van eb en vloed wentelen.

‘Een weidse, betoverende viering van levenscycli en wedergeboorten.‘ Zo prijst label Warp deze transcendente trip van Nala Sinephro aan. Die bereikt zijn climax met Continuum 6 en 7, geholpen door Nubya Garcia (sax) en Eddie Hicks (drums), in een clash tussen futuristisch en klassiek. Tegenpolen zijn magnetisch, weet Nala.