Er gebeurt iets fris bij Nia Archives en de junglepop op haar debuut ‘Silence Is Loud’

Jungle voor indiefans, of indiepop voor jungleliefhebbers? Nia Archives eet op haar debuut van twee walletjes.

Als er in elke slaapkamer een (digitaal) venster op de wereld zit, dan lijkt het logisch dat de nieuwe generatie slaap­kamerproducers nauwelijks grenzen kent ­tussen dagdromerige intimiteit en de collectieve extase van een rave. Producer en zangeres Nia Archives is een schoolvoorbeeld van iemand voor wie dit de normaalste gang van zaken is.

Met haar eerder verschenen ep’s ­positioneerde Archives zich in de voor­hoede van de drum-’n-bass- en junglerevival. Pioniers van het genre, zoals Goldie en DJ Flight, sloten haar in de armen. Maar behalve een met breakbeats ­goochelende knoppendraaier en dj is de 24-jarige Britse ook een songschrijver met een gevoelige pen en een zangeres met soul in de stem. Op haar langspeeldebuut versmelt ze die werelden, en laat ze ook haar liefde voor indiepop en -rock doorschemeren.

Silence Is Loud opent met de titeltrack, en met het soort krijsende synthesizer dat een moshpit in tweeën splijten kan. Maar er weerklinkt wanhoop onder het hectische gewoel: ‘You’re the only thing keeping me sane/ and without you the silence is loud.’ Dat loos gaan in een dansmassa niet altijd een remedie is tegen eenzaamheid, leren we uit Crowded Roomz: ‘No one to turn to, they don’t understand my blues/ I feel so lonely, ­especially in crowded rooms.’

Nia Archives strooit dagboeksnippers als confetti over de dansvloer. Clandestiene ­kussen, een ribbenkast vol hartenpijn, nachtvlinders in de buik, het raast doorgaans aan plusminus 170 bpm voorbij. Maar verweven met de breakbeats, al dan niet subtiel, piepen ook andere tinten uit het muziekspectrum. Het ­akoestische getokkel en het orgel in Cards on the ­Table ­zouden niet vreemd zijn aan een band zoals The ­Coral. Ook Out of Options is bestoven met een naïeve sixties­melodie, en met een harmonieus achtergrond­koortje als slimme bonus. In tracks als deze (tel er ook maar Blind ­Devotion bij) toont Archives zich een goede leerling van Amy Winehouse, een van haar grote voorbeelden, of ­iemand als Alex Turner, toen die nog een snotaapje was.

Niet elke synergie op Silence Is Loud schiet raak. Tell Me What It’s Like en Family, bijvoorbeeld, onderscheiden zich in geforceerde drammerigheid. Maar er gebeurt iets fris bij Nia Archives, en haar hart(slag) zit op de juiste plaats.