Mogelijk uit respect voor Taylor Hawkins beperkt Foo Fighters zich op ‘But Here We Are’ tot zijn essentie

Vorig jaar verloor Dave Grohl zowel zijn vriend, Foo Fighters-drummer Taylor Hawkins, als zijn moeder. Geen reden voor de band om te stoppen, wel om de nieuwe plaat aan die dierbaren op te dragen.

Terwijl u dit leest, is Foo Fighters de hort op voor een zoveelste wereldtournee, de eerste sinds het overlijden van Hawkins in maart vorig jaar. De naam van diens vervanger, Josh Freese, maakte de band onlangs wereldkundig tijdens een livestream van een vooraf opgenomen repetitie.

Even terzijde: dat zelfs een pro van vijftig zoals Freese – die eerder al bij Nine Inch Nails, The Vandals en Guns N’ Roses dondergod speelde – tijdens het beknopte setje daar in Studio 606 herhaaldelijk moest uithijgen, zegt veel over de intensiteit die drummen bij Foo Fighters vereist. Voor de opnames van But Here We Are zat Grohl overigens zelf nog op de kruk.

Deze plaat is volgens de band het eerste hoofdstuk van zijn nieuwe leven. Toch verwacht je, na tien voorgangers die de betrouwbaarheid van pakweg ketchup nastreefden, geen spectaculaire verrassingen. Mogelijk uit respect voor Hawkins beperkt Foo Fighters zich op But Here We Are tot zijn essentie.

Met het gevleugelde Rescued roept Grohl je als een doorgewinterde ceremoniemeester meteen bij de zaak: ‘It happened so fast / And then it was over’. De komende drie kwartier zullen hij en zijn kompanen de schok van het persoonlijke verlies navertellen, en zowel het verdriet als de verzoening daarmee beschrijven.

Als compositie drijft het rechtdoor banjerende Under You onze hartslag heel wat minder op – al zal dat live voor Freese wel anders zijn. Hearing Voices balanceert mooi tussen vuur en weemoed, en het bijna mathrockende titelnummer schreeuwt het ongeloof rauw en meezingbaar uit.

In zijn pogingen om grote gevoelens universeel te verwoorden, hoor je Grohl soms tegen zijn beperkingen botsen. ‘Everything we love must grow old / So I’m told’? Ach, het rijmt. De inzinkingen van het fletse The Glass en kleffe Beyond Me maakt Foo Fighters evenwel goed met de memorabele, tien minuten durende ode aan Grohls moeder die The Teacher heet.

‘Rest, you can rest now / Rest, you will be safe now’, kreunt Grohl stil over een beminnelijk gitaarkrulletje in het afsluitende Rest. Het kan een nieuwe begrafenishit worden, als pastoors de elegische gitaareruptie halverwege tenminste zullen tolereren.

Wees gerust: Foo Fighters kan nog een hele tijd mee.