In haar magisch-realistische universum legt muzikaal bohemien Mega Bog (opnieuw) de link tussen Koude Oorlog-bombast en new-agekristallen.
2020, het jaar van de apocalyps. ‘City skies turn black in the daytime / I see a burnt up alligator / What the fuck?’ verwoordt Erin Birgy – al een dikke tien jaar de creatieve spil van Mega Bog – laconiek de surrealistische dreiging die niet alleen in haar achtertuin in Los Angeles maar ook in haar bovenkamer neerdaalt. Geïsoleerd door de pandemie, omsingeld door de meest verwoestende bosbranden ooit in Californië, overspoeld door angst en rouw, maar ook door tumultueuze zelfreflectie en nood aan regeneratie. De ideale context voor een plaat om trauma’s op los te shaken.
Op vorige albums van Mega Bog – check vooral het uitstekende Dolphine uit 2019 – knutselden Birgy en haar medebohemiens (waaronder Meg Duffy van Hand Habits en Big Thief-drummer James Krivchenia, zie ook hiernaast) een desoriënterend muzikaal spectrum met componenten uit de barokke folk, jazz, prog en americana. Een psychedelisch, non-lineair procedé, dubbeldik in de verf gezet met cryptische, poëtische teksten. Maar voor End of Everything wilde Birgy zich naar eigen zeggen niet verstoppen achter geheime codes of ‘moeilijke’ muziek. Haar theatrale impulsen blijven intact, maar komen nu binnen met meer rechtstreekse punch. En meer, veel meer synths.
Tijdens The Clown, bijvoorbeeld, wat de soundtrack zou kunnen zijn bij een nachtelijk pantomimeduel tussen Kate Bush en Stevie Nicks. Beeld u iets in met veel wapperende tule.
Love Is flirt opzichtelijk met italodisco, inclusief wuft mannenkoortje, en Don’t Doom Me Now is heel nauw verwant aan de new wave zoals die ooit gemaakt werd door lui in een knalrode, faux lederen jekker en een skibril. Eightieskitsch alom, dus. Mochten uw gedachten tijdens het luisteren naar de etherische powerballad – nee, geen contradictio in terminis – Complete Book of Roses afdwalen richting Stranger Things: u bent niet alleen.
En het snijdt best hout: End of Everything moest een plaat worden van totale overgave, aan drama, aan dansen, aan helen. Dus legt een mystiek geïnspireerd songschrijver als Erin Birgy (opnieuw) de link tussen de Koude Oorlog-bombast van Top Gun en new-agekristallen, tussen de camp van Bronski Beat en de escapistische fantasycinema die toen hoogtij vierde. Je moet het durven, dat wel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
