Met ‘Cracker Island’ van Gorillaz vervult Damon Albarn voor een achtste keer zijn natte popdromen

Voor een cartoonband die al een kwarteeuw meedraait, blijft Gorillaz knap de tijdgeest aftappen.

Het was tekenend voor Damon Albarns als een perpetuum mobile functionerende brein dat Gorillaz begin 2020 aankondigde het over een andere boeg te zullen gooien. Voortaan zou de goegemeente elke maand een nagelnieuwe song toegestopt krijgen. Alleen bezorgde dat Song Machine-stramien animator Jamie Hewlett, die telkens een volwaardige video moest meeleveren, menige hartverzakking. Toen al die deunen plus restmateriaal werden samengedreven op Season One: Strange Timez, miste die plaat vanzelfsprekend samenhang.

Zodoende is Cracker Island een conventionele – en met 37 minuten ook aangenaam bondige – lp geworden. Op papier maakt het al bij al niet veel uit. Los van de visuele component vervult Gorillaz al acht platen lang de natte popdromen van Damon Albarn. De opmonterende, weliswaar met weemoed en existentiële vrees gebiesde muziek klonk sinds 2001 elke keer modern, zonder dat krampachtig te willen zijn. Bovendien behandelt Albarn zijn bonte stoet gasten – van jong en opkomend talent tot krasse legendes – altijd met evenveel egards.

Blijkens het titelnummer heeft de cartoonband tegenwoordig zijn eigen sekte gesticht. Essentieel is dat narratiefje niet, maar het draait de sluizen van de fantasie wel open – iets waar Thundercat met zijn zoete funkzang in die song wat graag in meegaat.

Zo’n sekte geeft Albarn en co. daarenboven de gelegenheid om losjes te reflecteren over hunker naar waarheid in een almaar onechtere wereld. Oil is zowaar een duet met Stevie Nicks, maar het is de pulserende groove die de show steelt. Met veel feeërieke synthpop en lekkere electrofunk blijven de eighties doorlopend een bron van inspiratie, zonder dat er pastiches van komen.

Met wolkerig geproducete songs – licht maar toch vol – schrijdt Cracker Island mijmerend en sprankelend voorbij. Springen eruit: het raveachtige New Gold met Tame Impala Kevin Parker en rapper Bootie Brown van The Pharcyde, de reggaeton-oprisping Tormenta waarop wereldster Bad Bunny meedoet, en het door knalbeats opengereten Skinny Ape.

Bevorderlijk voor de spanningsboog is het ingetogen slotnummer, met de tweede stem van Beck (ook al present op Strange Timez). Possession Island klinkt als de slotscène van een Disneyfilm, bedoeld om je met een week maar opgetogen hart uitgeleide te doen. Welaan dan.