Let It Be Silly: op ‘Hit Parade’ gaat Róisín Murphy tekeer als een muzikale Salvador Dalí

Met haar zesde soloalbum bewijst Róisín Murphy dat ze nog niks aan frisheid en zin voor avontuur heeft ingeboet.

‘C’mon, I’m ready now. I’m really ready now’, zo hoor je Róisín Murphy zeggen in openingstrack What Not to Do. Het is een stukje voicemail waarin de Ierse dansvloerdiva haar producer DJ Koze vraagt hoe het zit met de nieuwe muziek die hij in eenzame afzondering voor haar klaarstoomt. Een gekaapte intro dus, en slechts een van de vele spielereien die de Duitser zich permitteerde op een album dat de dwarse, extravagante persoonlijkheid van Murphy als gegoten zit.

Murphy heeft een voorgeschiedenis met excentrieke producers. Voor haar solodebuut Ruby Blue (2005) ging ze in zee met Matthew Herbert, de Britse geluidsprofessor die ooit voor een sample 3500 mensen in een appel liet bijten. In 2018 maakte ze een reeks ep’s met de Amerikaan Maurice Fulton, net als Koze een mediaschuwe cultfiguur, die als dj en producer moeiteloos disco met punk combineert. De hitparade bestormen zit er niet in met zulke figuren, een eigenzinnig en toch toegankelijk oeuvre met artpop, jazzy electronica en dance uitbouwen des te meer. En op haar vijftigste heeft de artistieke kameleon Róisin Murphy nog geen sikkepit aan frisheid en zin voor avontuur ingeboet.

‘Let it be silly season, darling/ All year around’, kirt ze vrolijk in CooCool, een ode aan het innerlijke kind over een droge hiphopbeat, een uitgelaten soulsample en een versneld afgedraaide gitaar. In de filmische funk van The House en het met oververhitte synths doorkliefde Hurtz So Bad stretcht, knijpt en kneed Koze Murphy’s stem alsof het een stressbal is. In Free Will staat ze plots met een afrobeatorkest in de rug te dansen op de Love Boat, en ook het dagdromerige The Universe speelt zich gedeeltelijk op een denkbeeldig cruiseschip af. ‘I’m gonna row, row, row, row, row my boat’: het kompas van Koze stuurt haar richting lang uitgesponnen deep house (You Knew), Fever Ray-achtige, zwoele breakbeatelectro (Two Ways) en uitbollende ochtendglorendisco (Fader).

Op Murphy’s zesde soloalbum Hit Parade versmelten genres, tijd en ruimte tot een surrealistisch tableau à la Salvador Dalí, mocht die een sampler in plaats van een penseel hebben gehanteerd. ‘My happy place’ noemt Murphy die muzikale dimensie, waar de fantasie geen grenzen kent en elke dag de onnozelheid gevierd wordt.