‘Left Hand’ van Becca Mancari ontvouwt zich tot een flikkerende ode aan volharding, vriendschap en edelmoedigheid

Laat je als LGBTQ+’er – en als mens tout court – door niemand kleineren, verkondigt singer-songwriter Becca Mancari.

Je groeit op in een fundamentalistisch christelijk huishouden in Pennsylvania. Zodra je je ouders vertelt dat je queer bent – pas op je eenentwintigste, hoewel je het al heel vroeg wist – schoppen ze je de straat op. Na omzwervingen doorheen de States en India zuigt je droom om muzikant te worden je naar Nashville.

Becca Mancari noemt de hoofdstad van Tennessee sinds 2012 haar thuis. Al snel ontstond een vriendenkring met Alynda Segarra van Hurray for the Riff Raff, Julien Baker en Brittany Howard (Alabama Shakes). Met die laatste vormt Mancari het groepje Bermuda Triangle.

Verstoten worden door de familie was traumatisch voor Mancari, maar zo groeide de nood aan andere verbinding. Haar tweede plaat The Greatest Part (2020) was een poging om te tonen hoe je een opgedrongen schuldgevoel van je afschudt. Want geaardheid is als linkshandigheid: niemand kiest ervoor.

Met Left Hand zet Becca Mancari – die zich vandaag als non-binair identificeert – de bevrijdingsmissie voort. Uit de voorganger herkennen we de verblijdende indiepop, luchtige folkbodem en afwerking met vetarme synths. Al schuiven die laatste onder de aanmoediging van knisperende funkgitaartjes weleens richting disco op, en horen we ook al eens wat zoete seventiessoul.

Heel bijzonder is dat stilistisch niet. Hannah Jadagu, Wye Oak, The Japanese House, Barrie, Haim: de lijst met gelijkgestemde artiesten ontrolt zich als een tuimelende rol toiletpapier. Toch kan Becca Mancari met persoonlijke getuigenissen voldoende eigenheid claimen. Met de synthrock van You Don’t Scare Me werpt ze het juk van stalkende religieuze fanatici voorgoed af. In het koortsdromerige, naar liefde smachtende titelnummer spreekt een geëmotioneerde Mancari zichzelf moed in: ‘Be honest/ Love yourself’.

It’s Too Late getuigt dan weer over een andere catharsis: een overwonnen drankprobleem. Moeder Mancari, die haar eigen kind de rug toekeerde, is het voorwerp van I Needed You. Het ootmoedige voicemailtje van Mancari’s grootvader aan het begin van Homesick Honeybee duidt op familiale toenadering, maar Mancari houdt haar schild op: ‘How you gonna break my broken heart/ That’s already put back into so many pieces’.

Zo ontvouwt Left Hand zich tot een flikkerende ode aan volharding, vriendschap en edelmoedigheid.