Lana Del Rey timmert op haar negende album verder aan haar eigen referentiekader.
Ruwweg kan je kunstenaars opdelen in drie categorieën: zij die de wereld van buitenaf observeren en documenteren, zij die midden in de wereld staan en zij die compleet nieuwe werelden creëren. Lana Del Rey is een van die artiesten die opereren binnen alle categorieën tegelijk. Autobiografie, fictie, abstract, figuratief, verleden, heden, wilde fantasie, naakte emotie: het is allemaal verbonden in het web dat Del Rey het voorbije decennium op haar platen weefde. In de wereld van Lana Del Rey eindigt de realiteit niet waar de mythe begint, of vice versa. Ze is haar eigen referentiekader.
Die status van toeschouwer, ster én schepper van haar idyllische tragedie zet Del Rey nog eens dik in de verf met Taco Truck x VB, de afsluiter van haar negende album. De song – die begint als een donkere torch song en eindigt met epische beats en strijkers – grijpt in de staart terug naar Venice Bitch, het hallucinante orgelpunt op Norman Fucking Rockwell! en een brute zelfontleding te midden van een draaikolk aan popculturele referenties. En smokkelde ze in Venice Bitch nog een inhoudelijke link naar Father John Misty (‘Fear fun, fear love / Fresh out of fucks, forever’), dan zingen beide orakels nu samen het smachtende folkrockduet Let the Light In, een samenwerking die helaas niet de verwachte gensters oplevert. Met A&W (werktitel: American Whore) krijgt Venice Bitch trouwens een zuster: als een kat die een deel van haar negen levens ziet voorbijflitsen tuimelt ze zeven spectaculaire minuten lang van tragische diva naar rappende provocateur, speelbal van haar eigen meta-universum.
Een labyrint is maar spannend tot je te vaak dezelfde bocht omslaat. De knipoogjes, het dollen met citaten, de cynische zelfreflectie: het is een sterkte, maar soms ook een zwakte. Peppers is een rommelige collage van oude en nieuwe Del Rey-tics, Kintsugi de Leonard Cohen persiflerende torch song te veel. Dan liever de gospelglorie van The Grants en de titeltrack, beide even grandioze als breekbare bespiegelingen over bloedlijnen, publieke perceptie en nalatenschap.
Lana Del Rey, work in progress. Dat zou het ideale visitekaartje zijn voor de boeiendste popauteur van haar generatie. De wisselvallige momenten nemen we er graag bij.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
