De symfonische countryfolk is geen groot universum, maar met Kara Jackson is er wel een nieuwe ster in geboren.
Jackson komt uit Illinois en is zowel dichteres, essayiste als singer-songwriter. In 2019 werd ze de derde National Youth Poet Laureate – de eerste was Amanda Gorman. Dankzij haar tatoeages hoeft u haar muziek niet gehoord te hebben om sommige van haar voorbeelden te kunnen traceren: Joanna Newsom, Daniel Johnston, Joan Baez, Pete Seeger. Niet de meest voor de hand liggende namen voor een zwarte folk- en countryartieste van begin de twintig, maar mogelijk wel een indicatie voor singulier talent.
Jacksons debuutplaat Why Does the Earth Give Us People to Love? laat zich beluisteren als een bucolische songsuite, met liedjes die riviergewijs een natuurlijke bedding volgen – vergeet strofes of refreinen – en in lengte variëren van nog geen minuut tot bijna acht.
Jacksons altstem vormt de ruggengraat, en daardoor ook haar onomfloerste teksten over verlies en (vrouwelijke) eigenwaarde. Hoewel alles voorbij drijft in een vredige bubbel van contemplatie en soberheid, klatert daar van alles onder: pastorale koperblazers en strijkers, zoete harmoniezang, xylofoon, lapsteel, aanzwellende cimbaal hier of jazzy staande bas daar.
Qua romantische frustratie houdt deze jongedame zich niet in. ‘Every man thinks I’m his fucking mother / Good for milk and good for supper’, leren we uit het terloopse, akoestische Therapy. In de mijmerende declaratie van onafhankelijkheid Free zingt Jackson zichzelf eerst bijna in een dompige trance zoals Nico, tot de zwaarmoedigheid oplost in een waterval van harpgestreel en engelachtige koorzang à la 10cc’s I’m Not in Love.
Rouw is de basis van de titelsong, onder meer geschreven voor een aan kanker gestorven schoolvriendin. Toch is Kara Jackson niet het ‘lijden om te kunnen schrijven’-type. Haar teksten zijn evocatief maar niet zweverig, emotioneel maar niet naïef. Dromen is zinloos zonder zelfkennis en realiteitsbesef, twee eigenschappen die de zuiderse plattelandsjongen Rat ontbeert in de gelijknamige song wanneer hij aan de lege lokroep van Californië bezwijkt met ‘his brain hallucinating / His ego in his chest’. In Dickhead Blues – een fuck you aan alle ‘coyotes in culottes’ die Jackson ooit heeft aangehangen, valt er zelfs te gniffelen.
Zo mogen we nog eens ‘veelbelovend debuut’ schrijven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
