Kae Tempest heeft voor het eerst een plaat gemaakt die u mee kunt nemen op zomervakantie

Pakkend, troostend, vernieuwend, maar bovenal ijzersterk. De nieuwe Kae Tempest is zowel inhoudelijk als muzikaal een tour de force van een herboren mens.

Toen Kae Tempest voor hun (Tempest is non-binair en gebruikt de voornaamwoorden die/hun) vorige, derde album The Book of Traps and Lessons (2019) met studiogoeroe Rick Rubin in zee ging en de producer bij het begin van de opnames vlakaf ‘geen drums’ zei, zag die zich verplicht een flink pak muziekervaring opnieuw af te leren. Laat de poëzie gewoon haar werk doen, klonk het, in plaats van verbaal de beat te bedwingen. Lastig, maar Tempest zag er uiteindelijk de logica van in: ‘Muziek maken die ontstaat uit de woorden, geen muziek óp de woorden’, omschreef die het procedé in dit blad. Het resultaat was een plaat waarop sombere strijkers en minimale piano de intieme, vlijmscherpe karakterschetsen en met zwarte inkt gepende maatschappijkritiek sober in de verf zetten.

Op The Line Is a Curve laat Tempest een heel ander geluid horen, zowel inhoudelijk als muzikaal. Producer Dan Carey, de oude getrouwe die zich ontfermde over Everybody Down (2014) en Let Them Eat Chaos (2016), springt opnieuw spaarzaam om met beats en drums, maar trekt tegelijk opvallend de kaart van de synthesizer. Op epische, Jean Michel Jarre-achtige wijze zoals in de opener Priority Boredom, door tijdens I Saw Light niets meer dan hypnotiserende arpeggio’s de vrije loop te laten of door de gestroomlijnde melodieën te kneden tot de synthpop van More Pressure – met een gastrol voor de queer rapper Kevin Abstract – en de slome, kosmische disco van het op Ibizavibraties gedijende Salt Coast. Yep, Kae Tempest heeft voor het eerst een plaat gemaakt die u gerust mee kunt nemen op zomervakantie.

Tempest is dan ook een ander mens geworden, sinds hun coming-out als non-binair in augustus 2020. Voor Tempest scheen het licht altijd aan het eind van een tunnel, deze keer is er niets dan licht. Weids, helder en helend licht. ‘I can really trust when everything erupts/ Our particles will still remember how they crushed each other into dust’, klinkt het tijdens Nothing to Prove. Berusting, overgave, vertrouwen, bevrijding: het zijn de centrale thema’s op The Line Is a Curve. Zoals in het door Lianne La Havas met soul beademde No Prizes: ‘No prizes/ Take your shot for the love of the game/ I used to make plans, now I make decisions’. Tijdens de bluesy spacerock (!) van uitschieter These Are the Days vat Tempest hun hernieuwde bewustzijn mooi samen: ‘These are the days/ When I felt the days/ Rise in my body and I took them in hand’. Pakkend, troostend, vernieuwend, maar bovenal ijzersterk.