Een kloeke vijf jaar na de vorige plaat van Haim hoeven we hier niet nog meer tijd te rekken: ja, I Quit is goed!
Tijdens Haims lustrum componeerde Este Haim muziek voor film en tv, werkte Danielle Haim samen met artiesten zoals Bon Iver en acteerde Alana Haim in een paar films (onder meer van Paul Thomas Anderson, die het trio voor de hoes van I Quit overigens kiekte in een stomerij in hun thuisbasis, de San Fernando Valley). O ja, en de zussen mochten samen nog maar eens openen op een Taylor Swift-tour.
Tijdens de aanloop naar hun vierde lp waren de Haims allemaal weer single geworden. Dat gevoel van met z’n drieën in hetzelfde schuitje te zitten, maakte een enthousiaste eensgezindheid los. De bijstand van producer Rostam Batmanglij (Vampire Weekend) was daarbij cruciaal. Diens devies: niet twijfelen, gewoon spelen en opnemen. Ook al hangt over I Quit de glanzende productionele schijn die alle Haim-platen gemeen hebben, en kun je je bij het mierzoete Lucky Stars of de drum-’n-bass in pastel van Million Years niet van de indruk ontdoen dat Batmanglij zélf te lang is blijven kneden: de ongedwongen garagesfeer op I Quit is fijn.
Meer dan met spijt of verdriet liepen de drie na hun respectievelijke break-ups rond met het zalige gevoel dat elk einde een nieuw begin meebrengt. Of zoals Este het in een interview verwoordde: ‘De uitgang is ook de ingang.’ Dat leidde tot volop tot meeknikken of vingerknippen aanzettende songs, zoals de indie-r&b van Relationships, het rustieke The Farm, de gepolijste gospelblues van Blood on the Street of het op zalige harmoniezang voorbijglijdende Love You Right.
Goed, al dat gecirkel boven het romantische strijdgewoel is ook weer niet zo kittig dat het nummer na nummer met je aandacht blijft flirten. Maar je kunt er ook montere declaraties van onafhankelijkheid in horen. Gone, over het gevoel na een relatiebreuk van een aantal ketens verlost te zijn, bevat een sample van George Michaels Freedom! ’90. Dat ligt nogal voor de hand, maar goed klinken doet het wel.
Minpunt is dat een totaal van vijftien songs van het goede te veel is. Je hoort ook meteen waar het schoentje wringt: met de filtered disco van Spinning of de popsuiker van Cry maakt de groep al geen verschil meer op haar eigen plaat, laat staan tegenover het bataljon popprinsessen in de wijdere wereld. Niettemin: volg de weg naar die uitgang maar.
