Met door merg en been snijdende tederheid en radicaal mededogen keert Anohni terug naar het fragiele ontluiken van haar muzikale traject.
Voor de meesten begon het in 2005, met het tweede album I’m a Bird Now: toen luisterden we verwonderd naar de androgyne stemmenpracht, melodische kwetsbaarheid en melodramatische intensiteit van Antony and the Johnsons. Vanaf 2016 ging de hartendief door het leven als Anohni en haar eerste soloalbum onder die naam, Hopelessness, betekende een muzikale kentering. Op die kwade protestplaat was er geen spoor meer van de fragiele kamerpop. Wel nog een hemelse vibrato, maar dan bestookt met verknipte electronica en beats van Oneohtrix Point Never en Hudson Mohawke. Op haar nieuwe album keert Anohni terug naar de bron.
Op de hoes prijkt een portret van Marsha P. Johnson, queer en transgender activist die op de barricaden stond in het New York van de jaren zestig en zeventig en naar wie Anohni ooit The Johnsons doopte. Die begeleidingsgroep werd opnieuw samengesteld door Jimmy Hogarth, de producer die Anohni gidste op gitaar, terwijl ze op de tast alle tien songs boetseerden. De meeste zangopnames zijn eerste takes, achteraf mochten onder meer multi-instrumentalist Leo Abrahams (Wild Beasts), drummer Chris Vatalaro (Sam Amidon) en violist/arrangeur Rob Moose (Bon Iver) met finesse en analoge warmte de plaat mee tot leven wekken.
De thema’s waar Anohni over croont zijn vertrouwd: bezorgdheid over de planeet en mededogen met alle schepsels groot en klein, binair en non-binair, die er hun tijdelijke verblijf bouwen. De single Sliver of Ice is gebaseerd op gesprekken die ze voerde met haar goede vriend Lou Reed, op zijn laatste halte richting de vergetelheid. In het pastorale, uiterst breekbare There Wasn’t Enough en de jazzy, tot filmische proporties aanzwellende klaagzang Why Am I Alive Now? houdt Anohni een pleidooi tegen de massavernietiging van ons ecosysteem. Het activistische vuur is verre van uitgedoofd, maar het is nu ‘a fire of tenderness’, zoals het klinkt in de bezeten, met ruige gitaren opgepookte ballade Rest.
My Back Was a Bridge for You to Cross is een uitgestoken hand naar vriend en vijand. Enkel transformatie, (zelf)opoffering, en meer empathie kunnen ons richting een leefbare toekomst leiden, weg van de verstikkende implosie aan de horizon. ‘The truth is that our love / Will ricochet through eternity / That’s why this is so sad’: hoopvol snikken, alleen Anohni kan dat zo mooi.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
