Zestien jaar na hun laatste worp vuurt The Cure de melancholiemachine opnieuw aan. Op Songs of a Lost World haalt de band het niveau van klassieker Disintegration.
Na meer dan vier decennia kun je er gerust op wedden dat Robert Smith het graf ingaat met het warrige kapsel en de felrode lippenstift waarmee hij voor het eerst in beeld kwam. Op andere vlakken is hij minder standvastig. Meermaals kondigde hij het einde van zijn band aan, en al die tijd is The Cure blijven bestaan. Even vaak beloofde hij een opvolger van 4:13 Dream uit 2008, en die is er nooit gekomen. Tot nu.
Songs of a Lost World is een melancholische plaat geworden, een fascinerende verzameling van acht donkere songs over verlies en het vervliegen van de tijd. Smith en zijn maats hadden nochtans wat te vieren. In 2016 – het jaar waarin deze plaat aanvankelijk moest verschijnen – is The Cure veertig geworden. En vandaag heeft de band die in de jaren tachtig en negentig zijn stempel drukte op de new wave een iconische status verworven. Op hun tournees tonen ze zich nog steeds strijdbaar, met sets van soms drie uur. Maar op Songs of a Lost World knalt geen champagne.
Opener en single Alone zet de toon. Door de langgerekte intro en koele keys lijkt het alsof het nummer zich tegen zijn zin voortzet. We zijn al over halfweg wanneer Smith zijn eerste vers aansnijdt: ‘This is the end of every song that we sing.’ Drie kwartier later eindigt de plaat met een tien minuten tellend Endsong en de zinnen: ‘It’s all gone / Nothing left of all I loved.’
Hier en daar valt wat strijklicht binnen. In And Nothing Is Forever verbergt Smith zijn smart achter een elegische melodie. Warsong stormt van het gitaargekletter en in Drone_Nodrone zit zelfs een bijna funky solo die doet denken aan de single Never Enough (1990). Maar verder gaat Songs of a Lost World gehuld in een somber clair-obscur, zoals in I Can Never Say Goodbye, een beeldschone song die Smith schreef na de dood van zijn oudere broer.
Sommige fans vergelijken deze nieuwe plaat al met Pornography (1982) en Disintegration (1989) – absolute meesterwerken uit de Cure-catalogus. Daar is iets van aan. Het helpt dat Smiths stem onveranderd is gebleven, en de leeftijd heeft hem een nieuw perspectief gegund.
Intussen heeft Smith alweer een nieuwe vervaldatum op The Cure geplakt: 2029. Als dat voor de verandering klopt, dan is deze Songs of a Lost World een prachtige zwanenzang.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
