Het Utopia van Travis Scott kreunt onder zijn supersterrengewicht.
Travis Scott, de 32-jarige rapper en producer uit Houston, is drager van het Ye-chromosoom. Sinds hij tien jaar geleden meewerkte aan diens album Yeezus volgt Scott trouw het draaiboek van mentor Kanye West: prop je albums vol met klinkende namen uit het hele muziekspectrum, de adrenaline en sensatie volgen vanzelf. Dus koppel je megasterren Bad Bunny en The Weeknd aan elkaar op een reggaeton/afrobeatshybride die K-Pop als titel draagt. De algoritmes knallen, het muzikaal vuurwerk blijft uit. In de kleine lettertjes bij Delresto (Echoes) staan James Blake, Justin Vernon, Mike Dean én Hit-Boy, met als kers op de taart Beyoncé in haar eerste featuring sinds Renaissance. Geen kwaad woord over de wijze waarop de beheerste maar bezwerende harmonieën van Queen B het in een onbehaaglijk zinderend klankenpalet zoeken. Maar de getormenteerde spoeling die James Blake op vraag van rapartiesten maar blijft recycleren – zie ook Til Further Notice – wordt stilaan ondraaglijk dun.
Over negentien tracks strekt Utopia zich uit. Te sorteren in de container ‘willekeurige, logge trap’ zijn onder meer Skitzo, God’s Country en I Know? Een welgemikte dis van Drake richting Pharrell Williams tilt Meltdown niet boven de middenmaat uit. Diezelfde Williams leidt samen met Kid Cudi het grimmig krioelende Looove met acid-housesynths en tropische percussie wel naar een hoogtepunt.
Volgens Scott zou Utopia gebaseerd zijn op psychedelische grondbeginselen. Het caleidoscopische Sirens staaft die bewering met samples van de Zambiaanse afrorockers Amanaz en de progrockband New England. Ontregelende samples en hypnotische atmosfeer: Hyaena en Lost Forever gedijen bij hetzelfde recept. Maar wanneer Guy-Manuel de Homem-Christo van Daft Punk in Modern Jam zijn mechanische cadansjes van op Yeezus komt overdoen slaat het déjà vu weer toe.
Je tekortkomingen als rapper en tekstschrijver maskeren met spektakel, daarin evenaart Travis Scott zijn leermeester Ye. Maar wat voedt het heilige vuur, of welk oneindig gat probeert hij te vullen? Waar is de overkoepelende visie, hoe krankzinnig of zelfingenomen ook? Daarin blijft Utopia veel te vaag. Een ideale wereld zoals die van The Truman Show: attractief aan de buitenkant, hol van binnen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
