Heimwee, Eefje de Vissers vijfde plaat, verrast niet echt. Maar betoveren doet ze wel.
Meer nog dan Bitterzoet, de naam van haar vorige album, is Heimwee een typische Eefje de Visser-titel. Het verlangen naar wat mooi was, maar nu ver weg ligt of voorgoed vervlogen is; het sentiment waarin verdriet en dankbaarheid ineenvloeien: veel van haar liedjes zijn ervan doordrongen. De Visser weet bovendien dat de fijnste herinneringen ontstaan in stereo, samen met dierbaren. Zo kwam je op haar vorige albums mensen tegen die van elkaars bord aten, samen onder de maan wandelden, in een liftspiegel keken of ‘voor het raam roodoranje lucht uit glazen’ dronken.
Wees gerust: ook op Heimwee haalt de Nederlands-Gentse zangeres dat niveau van poëtische welsprekendheid. Maar je merkt al snel dat de innige verbondenheid met een ander deze keer niet vanzelfsprekend is. Tranen rollen, dromen zijn koortsig, lijven breken, een bubbel barst. In de nieuwe liedjes hapert het gemeenschappelijke verhaal, zoals De Visser treffend aangeeft in Gloeien. Maar ondanks geladen woorden zoals ‘verbranden’ en ‘verdwijnen’ wordt de toestand nooit uitzichtloos. ‘Oh, weet je, als het ons niet meer lukt/ Ik zal vurig geloven/ Ik zal hopen op ons’, zingt ze in Vlammen.
Over vier platen evolueerde Eefje de Visser van intimistische kamerfolk naar een met synths en elektronica bekleed popgeluid. Dat werd zelfs dansbaar en leende zich – op het podium althans – tot biologerende choreografieën. Stilistisch zet De Visser met Heimwee geen stap vooruit, veeleer eentje ter plaatse. Zo kunnen de akoestische drums en de zacht beroerde folkgitaar van weleer weer aansluiten, en haalt ook melodie de grooves weer in.
Het klankdecor van Heimwee mag dan minder opvallend zijn, de zachte bekoring groeit bij elke luisterbeurt. Het wijsje waarop Hoe doe je dat is gebouwd, verwelkom je op den duur al van ver met kushandjes. De harmonieuze texturen, veerkrachtige tred en sierlijke zangbuitelingen roepen mildheid op tegenover de emotionele impasses in de songs. Luister maar naar de huppelende bas die in Weekenden het ‘duister zonder eind’ doorkruist. En de montere beat van Uit het oog doet je vingerknippen en niet nagelbijten, ondanks het beklemmende doolhof dat De Visser beschrijft.
Nee, het verhaal van Eefje de Visser is nog niet uitverteld.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
