De zoveelste verse postpunkhype? Jazeker. Toch is Deadletter welkom.
‘Droge, licht ontvlambare, tamelijk houtachtige songs, te gebruiken om vuur mee aan te steken.’ Een pientere muzikant die zijn eigen werk zo precies omschrijft. Ook al dateert die duiding van Deadletter-voorman Zac Lawrence van eventjes geleden, ze knoopt een perfecte strik rond deze debuut-lp, Hysterical Strength.
De nuchtere buitenstaander zal in de postpunk van het Londense sextet die geijkte versmelting van pezige baslijnen, donkergestemde zang en geagiteerde gitaren horen. De experimenteerdrift van verwante ensembles zoals Squid of Black Country, New Road is aan Deadletter niet besteed. Deze jongelui pakken het een tik scherper en kunstzinniger aan dan het popgevoelige White Lies. Zo verwierven ze een notoire livereputatie, die ze vorig jaar acht keer op een Belgisch podium verdedigden.
Die stuivende energie kon producer Jim Abbiss (Arctic Monkeys, Adele, Editors) in de studio vrijwel zonder verlies opslaan. Credit to Treason is een prima openingszet: alsof je bovenop een paard wordt gesnoerd dat er met een klets op het achterste vandoor wordt gejaagd. Ook het nerveuze More Heat! en het grimmige, in de gitaarklauwen van Gang of Four gevangen Bygones laten je aandacht niet verslappen.
Goed, elke ademstoot van saxofoniste Poppy Richler doet je aan X-Ray Spex denken, al legt ze wel een fikse melancholie in haar spel. Daarmee zet Richler zich schrap tegen wat Lawrence in zijn teksten oproept: urgentie en existentiële onrust, oerinstinct en een doldraaiend moreel kompas. Het zet de deur open voor nogal wat pathos waarin duivels en een onthoofde zondaar figureren, naast een tierende waterketel of een mond vol braaksel.
In het van knagende moedeloosheid naar verhitte toorn kantelende Deus Ex Machina declameert Lawrence met schuim op de mond wat het Britse politieke bestel nodig heeft. Persoonlijker is Mere Mortal, een song over de zelfmoord van een vriend die op chargerende gitaren is getoonzet. Veerkracht putten uit frustratie lijkt telkens de boodschap. ‘Now just forget it all and dance!’, een uitroep in het nummer Mother, zou de ondertitel van de plaat kunnen zijn.
Er galmen nog te veel echo’s van andermans werk op Hysterical Strength om van een groots debuut te kunnen spreken. Maar benieuwd waar dit heen gaat, dat zijn we wel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
