Solo toont Cameron Winter meer van de ‘we slaan ons er wel door’-houding van zijn band Geese.
Of ze nu postpunk of countryrock speelden, de twee platen van de Brooklynse indieband Geese kenmerkten zich door een laconieke ‘we slaan ons er wel door’-attitude. Voor de eerste solo-lp van frontman Cameron Winter geldt hetzelfde. Het kompas voor een resem persoonlijke songs die hij uit zijn systeem moest krijgen, leende hij bij ‘zielenpoten’ (zijn woord) zoals Tom Waits en Leonard Cohen. Ook soul en gospel boort hij aan.
Zijn zang kan wel een rem op het luisterplezier zijn: nu eens klinkt hij murmelend als komt hij net van de tandarts, dan weer jeremiërend omdat de verdoving uitgewerkt lijkt. Maar nep kun je de stembuigingen, vibrato’s en andere capriolen van de New Yorker zeker niet noemen. Winter ventileert frustratie, teleurstelling, zwaarmoedigheid en angst, maar neutraliseert alles met structurele nonchalance en droge absurditeiten. ‘Like Brian Jones, I was born to swim’, neuzelt hij in het verder ongerelateerde The Rolling Stones. In $0 wentelt hij zich in het mantra ‘You’re making me feel like a dollar in your hand’, waarna hij als een manische zeloot rechtveert: ‘God is actually real / I’m not kidding this time’. Hoeveel u daarvan wilt geloven, kunt u uitmaken tijdens het innemende naspel van benevelde cafépiano, verbogen snaren en kekke vrouwelijke zangstootjes. Een cultplaat om te bewaren naast de nieuwe van Christopher Owens.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
