Als zoon van een predikant belijdt de Texaanse gitarist Hayden Pedigo vrede en verlossing, maar dan zonder woorden.
‘Plat, droog, winderig en brutaal’, noemt Hayden Pedigo (31) ze steevast, lacherig: de vlaktes rond Amarillo, de stad in het noorden van Texas waar hij is geboren en opgroeide. En ook: ‘De beste plek om je claustrofobie van je af te schudden.’ Ook al woont de man er al jaren niet meer, de impact van dat oord van oneindigheid en stilte op zijn muziek is gebleven.
Dat is alvast een kenmerk waarmee Pedigo zich onderscheidt van zoveel andere lyrische Amerikaanse fingerpickers van vandaag, als daar zijn Nathan Salsburg, Ryley Walker of William Tyler. Al op zijn cassettedebuut Seven Years Late (2013) lardeerde Pedigo zijn elegante getokkel met ambienttexturen waarvoor hij de mosterd haalde bij experimentele Duitse seventiesgroepen als Cluster. Leve de wormgaten van het internet.
Niet enkel in zijn muzikale bezigheden – die hij ontplooide naast zijn job als bankbediende – maakte Hayden Pedigo rare sprongen. Op zijn 24e lanceerde hij half gekscherend een campagne om tot gemeenteraadslid van Amarillo te worden verkozen. Later was hij model voor Gucci, en noemde hij zich vanwege zijn verkleedfascinatie lange tijd performanceartiest. Zo doste hij zich uit als een Noorse blackmetalmuzikant voor de hoes en clip van Letting Go. Veel van die narrenstreken gingen viraal, maar vervreemdden hem tegelijk van zijn streng-religieuze ouders.
Nochtans was juist die lp, Letting Go (2021), Pedigo’s poging om zich met zijn folks te verzoenen. Ook op The Happiest Times I Ever Ignored (2023) en het nieuwe I’ll Be Waving As You Drive Away – waarmee hij zijn zogenaamde Motor Trilogy afrondt – etaleert de gitarist een meditatieve maar melodische stijl, gevoed door nostalgie, hoop en vergeving.
In het rond een psychedelisch motiefje pivoterende Long Pond Lily openbaart Hayden Pedigo nog een andere, artistieke bloedlijn: die met jeugdheld en Amerikaanse primitivist John Fahey. In de andere zes composities – ja, bondig plaatje is dit – plukt Pedigo vakkundig, zij het veeleer braaf dan brutaal voort aan de snaren, op bedjes van klaterende piano, zacht glijdende strijkers of een cinematische pedal steel. Die kortstondige, omineuze vioolstoten in Houndstooth verlenen dan ook welkom reliëf.
Hayden Pedigo is alvast een goeie reden om op 14.09 naar Leffingeleuren af te zakken.
