Een ontketende Geordie Greep laat theatraler en avontuurlijker van zich horen dan ooit tevoren.
Black Midi werd te klein voor de creatieve wervelwind Geordie Greep. Dus trok de 25-jarige frontman de stekker uit de Britse band. Wat ik zelf doe, doe ik beter, liet hij in interviews verstaan. Welaan dan.
‘Everyone knows I’m holy’, ratelt Greep in de track Holy, Holy. Backingzangers zetten in koor dat laatste woord kracht bij: ‘Holy! Holy!, en een saxofoon slingert zich door een batterij sambapercussie. Wat begon als een opgeschroefd Steely Dan-nummer ontspoort richting Broadwaymusical. ‘How about we dance some salsa?’, klinkt het dan. En zodra de afslag naar Havana genomen is – meer toeters, meer bellen! -, komt de aap uit de mouw: ‘I’ll meet you in the bathroom/ I’ll bet your pussy is holy too.’
Er gebeurt meer in Holy, Holy – muzikaal, inhoudelijk – dan andere artiesten op twee albums kwijt kunnen. Dat is geen verrassing: Black Midi was ook nooit te beroerd om pakweg funkmetal én flamenco én Edgar Allen Poe in één song te smokkelen. Het nummer is nog om een andere reden interessant: het bevat alle componenten waaruit het album The New Sound is opgetrokken. Greep vertolkt fragiele, mannelijke ego’s, wanhopig en pervers, die dronken visioenen uitzweten over kannibalisme, brandende kinderen en ander fraais. De gestroomlijnde jazzrock van Steely Dan en de fusion van Weather Report werken als toetsstenen in tracks als Walk Up, Bongo Season en Through A War. Tropische tonen en ritmes uit Brazilië (waar het album deels werd ingeblikt) nemen dartel de bovenhand in Terra.
The New Sound bereikt zijn theatrale piek in The Magician. Greep brengt daarin twaalf minuten episch cabaret à la Jacques Brel of Scott Walker, en wil in het reine komen met – we vertalen even – een ‘kronkelende massa vol gekreun en kwelling’. Grandioos, schizofreen, technisch hoogstaand, ontwapenend, megalomaan, swingend, onnozel en pervers: termen die allemaal opgaan voor The New Sound.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier