Gezamenlijk een vuist maken, teruggrijpen naar oude wijsheden: Beverly Glenn-Copeland doet het op ‘The Ones Ahead’

Op zijn 79e ontvouwt Beverly Glenn-Copeland onbevangen waar het verkrampte beleidsbricoleurs aan ontbreekt: een humanistische toekomstvisie.

U herinnert zich het verhaal misschien nog: Beverly Glenn-Copeland, als zwarte man geboren in een vrouwenlichaam, werd enkele jaren geleden ‘ontdekt’ toen zijn album Keyboard Fantasies uit 1986 dankzij een Japanse verzamelaar alsnog aandacht kreeg en heruitgebracht werd. Daarop volgde ook aandacht voor zijn schaarse andere, vocalere werk – hij begon ooit als klassieke zanger – en zijn minzame persoon. In 2018 stond hij in ons land op Sonic City en recent nog samplede Romy van The xx hem op haar single Enjoy Your Life.

Wat die toekomstvisie van hierboven betreft: diagrammen of dogma’s hoef je daarbij niet te vrezen. The Ones Ahead, Glenn-Copelands eerste plaat met nieuw werk in negentien jaar, is slechts politiek in persoonlijke en universele zin. Als songschrijver is hij nederig en dankbaar, maar ook nieuwsgierig. Hij beschouwt zichzelf als ontvangststation voor wat hij het Universal Broadcasting System noemt: een hoger bewustzijn dat inspiratie verstrekt en waarmee elk individu – dood of levend – verbonden is.

Voor het spiritueel-romantische Harbour (Song for Elizabeth), een ode aan echtgenote Elizabeth Paddon, moet er in de achtergrond van dat kosmische communiqué wat Cole Porter zijn meegeseind. Die touchante neojazzstandard – compleet met gezwollen (musical)zang, die overigens de hele plaat kenmerkt – vormt maar een deel van het stilistische palet. Dat Glenn-Copeland kind is van pianospelende quakerouders die Europese liedkunst boven gospel verkozen, blijkt uit twee andere aan dat ivoor ontlokte songs, Love Takes All en Prince Caspian’s Dream, die naar Duitse Lieder overhellen.

In Africa Calling doet Glenn-Copeland wat de titel zegt: de innerlijke roep van zijn West-Afrikaanse afstamming percussief verklanken. People of the Loon voegt aan dat getrommel wervende blazers en extra vocale kracht toe. Ook Stand Anthem, geschreven met Paddon, onderstut met zijn activistische gospelvuur (ja, dus toch) de aansporing om collectief naar het goede te streven.

Het nummer The Ones Ahead zelf – een verwijzing naar volgende generaties maar ook naar spirituele gidsen – tikt verder op die nagel: ‘Each of us to others is connected/ If one of us is lost we’re all affected.’ Gezamenlijk een vuist maken, het scheve rechttrekken, teruggrijpen naar oude wijsheden: je zou het allemaal als idealistisch en naïef afdoen ware het niet stilaan werkelijk the way to go.