Eliana Glass imponeert met een eigengereid, tussen jazz en folk twijfelend debuut.
Een piano is een boot. Of toch vanuit het perspectief van een kind, dat tussen de drie poten speelt. Zoals de kleine Eliana Glass vroeger graag deed. Misschien dat ze daarom haar instrument soms opneemt met elke houterige kreuk, elke kreunende resonantie van een oude schuit die schommelt op stille waters. Met Song for Emahoy brengt Glass hulde aan de klare, vloeiende toonaarden van de Ethiopische pianiste Emahoy Tsegué-Maryam Guèbrou. En ook dan klinkt de New Yorkse, net als op de rest van haar debuut, als fluisterend verzet tegen het nakende sluitingsuur van een met dof fluweel bekleed jazzcafé.
Eliana Glass is geen zuivere jazzchanteuse, evenmin kan je haar een folkmuzikante noemen. In Good Friends Call Me E manoeuvreert ze zich tussen geborstelde drums doorheen dezelfde schemerzone als Joni Mitchell midden de seventies. ‘I’m living on borrowed time / There’s some part of you, and your life / In my own / You’ll never know’, klinkt het in dat warme, smartelijke timbre tijdens Shrine, waarin twee Eliana’s in verschillende toonaarden een sluierdans opvoeren rond een contrabas. Sing Me Softly the Blues is een cover van Karin Krog, de Noorse zangeres die in de jaren zeventig platen maakte met onder andere Dexter Gordon en Archie Shepp.
Vreemde, onverwachte klemtonen, subtiele, analoog verwekte effecten, melodieën en harmonieën die ongrijpbaar balanceren tussen vluchtig en afgelijnd. We denken soms aan Jessica Pratt bij Eliana Glass, in die zin dat ‘sfeervol’ niet altijd een verzachtende omstandigheid van ongeïnspireerd of saai hoeft te zijn. Zie Dreams, twee minuten en tien seconden zwarte, lynchiaanse magie.
Glass noemt Nina Simone een van haar grootste voorbeelden, ook een eigengereide twijfelaar tussen jazz, blues, en folk. Is het door Johann Sebastian Bach beademde Flood een als torch song gecamoufleerd walsje, of omgekeerd? Is het vijf minuten rond ijzingwekkende spanning opgebouwde All My Life een liefdes- of een breukliedje? Hoe dan ook, de lichten dimmen als Eliana aan de piano zit en ‘sorrow wears and uses us’ zingt, een knipoog naar het 19e-eeuwse literaire zwaargewicht Henry James.
Binnenkort noemen niet alleen de goede maar ook de nieuwe vrienden van Glass haar E. De E van Excellent Debuut.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
