Op het eerlijke ‘Tigers Blood’ toont Waxahatchee dat je niet per se grenzen hoeft te verleggen

Hongertje? Katie Crutchfield presenteert haar zesde Waxahatchee-plaat als een simpel belegde snee zelfgebakken brood.

Na het akoestische ­debuut American Weekend (2012) sloeg Katie ­Crutchfield met Waxahatchee jarenlang een indierockrichting in. Nochtans hadden niet alleen riot grrrl- en punkgroepen haar jeugd gekleurd, maar ook countrypopsterren ­zoals Shania Twain of Wynonna Judd. Die ­sluimerende liefde liet Crutchfield uiteindelijk toe op Saint Cloud (2020): een eerlijke plaat die haar veel nieuwe fans opleverde en waaraan ze nu met Tigers Blood een verlengstuk vijst.

De kortstondige aandrift om à la Kacey Musgraves naar luchtige pop door te stoten, voelde als een brug te ver. Toch kun je aan Right Back to It (een liefdeslied over clashen met je lief) nog horen waarom dat even een denkpiste was. Het knusse banjogetokkel, het bezadigde ritme en vooral de harmoniezang die MJ Lenderman (gitarist van southern-indierockgroep Wednesday) toevoegt: dit kan, in het zog van Beyoncés countrybevlieging, zo in ­hoge rotatie de radio op.

Net als Tom Petty of Lucinda Williams heeft Crutchfield een balans gevonden tussen een vertrouwd rootskader, een niet op trends of tijdperk vast te pinnen geluid en laag­drempelige, melodieuze songs die je onwillekeurig tot een grijns op de lippen of affirmatieve vuist in de lucht nopen.

Dat ze haar levensloop altijd in haar songs heeft gekneed, helpt ook. Intussen is Crutch­field van drugs en drank af en heeft ze in singer-songwriter Kevin Morby een levenspartner gevonden maar in roze brillen gelooft ze niet. De heartland-rocker Bored gaat over een gebarsten vriendschap, en ook in het met harmonica doorspekte Burns Out at Midnight vliegen twee geliefden elkaar in de haren.

Muzikaal houden Crutchfield en haar mede­standers Lenderman, multi-instrumentalist Phil Cook (Megafaun) en drummer Spencer ­Tweedy het sereen maar warm, traploos schakelend ­tussen ­jengelende rocksongs (Ice Cold en het R.E.M.-­achtige Crowbar), ostentatieve introspectie die enigszins bij ­Taylor Swift in de buurt komt (Crimes of the Heart) en aandoenlijke groepszang (in het nostalgische,want naar een ijsjessmaak genoemde titelnummer).

Tigers Blood verlegt geen grenzen, zelfs niet voor Waxahatchee zelf. Maar om in Katie Crutchfields metafoor te blijven: u hebt er wel mee gegeten.