Het zit erop voor Brockhampton. Het hiphopcollectief spartelt zich moegestreden door zijn laatste labelverplichtingen met twee heel verschillende afscheidsalbums.
‘I just want to live a life that’s free / So what I do won’t hurt no one but me / I got a feeling I can’t control / And I can’t fake it anymore.’ Met die tragische laatste woorden van de gesampelde soulzangeres Ruby White komt na zeven jaar een einde aan het verhaal van het hiphopcollectief Brockhampton.
De break-upplaat van een band, zo heb je er niet veel. Het is dan ook de facto leider Kevin Abstract die quasi solo het album aanwendt om de inventaris op te maken, van hun steile opmars met de albumtrilogie Saturation I, II en III (2017) tot de druk en spanningen die hun definitieve ondergang inluidden. Deels biografie, deels biecht, maar ook deels verplicht nummertje, zo blijkt uit het opruiende Gold Teeth: ‘Only made this to get out the deal, partly (…) Did we sign for too many motherfucking albums? Probably.’ Met die vervormde stemmen en een stampvoetend ritme op de achtergrond is Gold Teeth een van de tracks die refereert naar de groene jaren van Kanye West, het grootste voorbeeld van Brockhampton in de begindagen. Het was de jonge Ye die ooit een patent nam op versnelde gospel- en soulsamples, zoals te horen in Take It Back en Good Time. Ruige knallers als Basement, geflirt met rock zoals in Any Way You Want Me, de r&b-harmonieën van All That: voor de zelfverklaarde boyband was diversiteit altijd een sociaal én artistiek bindmiddel. Hier is het de leidraad voor een verzameling korte vignetten, rond de twee minuten lang, als nostalgische snapshots uit een familiealbum. Geen bedroevende zwanenzang, maar ook geen groots, finaal statement.
Misschien was dat laatste de bedoeling van TM, het ándere, pas samen met de release van The Family aangekondigde afscheidsalbum. In elf tracks die een jaar onafgewerkt op de plank lagen en nu alsnog als verrassing voor de fans worden uitgebracht, is het collectief wél voltallig te horen. The Family heeft een heel andere dynamiek dan TM: meer melodie ten koste van beats, meer AutoTune en flexibele flows, en vooral meer synths. Een glinsterende, gepolijste, licht lijzig echoënde klankwereld waarin Brockhampton zich ergens tussen Kid Cudi (niet toevallig een voormalige Kanye-pupil) en MGMT nestelt. Als The Family de synopsis is, dan moet dit het postscriptum zijn waaruit blijkt wat nog had kunnen zijn. Een dubbele, laatste buiging, maar het applaus is niet echt van harte.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
