Door een teveel aan ideeën klinkt Childish Gambino’s ‘Bando Stone and the New World’ als een all-inbuffet

De goedgevulde afscheidsplaat van Childish Gambino belooft waar voor uw geld. Maar muziek is geen zak chips.

Als acteur, regisseur, producer, schrijver, stand-upcomedian, songschrijver en rapper-zanger liet Donald Glover zijn parcours wijd vertakken. Qua impact en ideeënrijkdom steekt zijn tv-reeks Atlanta (2016-2022) erboven uit. Ook This Is America was in 2018 fameus, de song én clip waarmee hij onder zijn muzikale alter ego Childish Gambino complexe thema’s zoals wapengeweld en raciale ongelijkheid op tafel gooide.

Met zijn vijfde plaat Bando Stone and the New World draagt Glover nu Childish Gambino ten grave, naar eigen zeggen omdat het project zijn grenzen heeft bereikt. Je vraagt je af waar die dan mogen liggen. Glover pakt binnenkort namelijk ook uit met een gelijknamige fictiefilm. De trailer spiegelt een komische reflectie op zelfkennis voor, verpakt in Jurassic Park-avontuur en Lost-fantasy. Typisch Glover: hier dreigen niet te weinig, maar juist te veel ideeën.

De zeventien nummers tellende lp bevestigt dat Glover voor dit adieu de keuze maakte om níét te kiezen. Als een toerist aan een all-inbuffet die ten onrechte vreest dat er nog wat op zijn volle bord ontbreekt, tast hij een uur lang stijlen en stemmingen af. Zo krijg je binnen het openingskwartier de harde electro van Hearts Were Meant to Fly, het in grungesoul gewikkelde cynisme van Lithonia, de harmonieuze, hoopvolle poprap van Survive en de introspectieve indiefolksoul van Steps Beach te horen. Als daarna nog emorock, vaporwave, trap en afrobeat passeren, en je Gambino achteloos van dikdoenerige rap naar emotionele zang hoort hinken (dat laatste onder meer in duet met zijn zoontje Legend), dreig je tureluurs te worden.

Al dient gezegd dat sommige overgangen best wel werken en dat de variatie intrigeert. Bovendien verlenen sterke songs zoals In the Night (met Jorja Smith en Amaarae), het van zich afbijtende Yoshinoya en voornoemde Steps Beach glans aan het mozaïek. Doffe plekken zijn dan weer het patserige, onder een Prodigy-sample kreunende Got to Be, het zweverige We Are God en het onnodige Khruangbin-vullertje Happy Survival.

Het is nobel hoe Childish Gambino thema’s zoals eigenwaarde, vaderschap, ontrouw of volharding aansnijdt. Maar allemaal tegelijk? Dat is zijn megalomane Ye-trekje. Of beter: was.