Na de plaat waarop hij het scalpel in zijn ziel zette, nu het album om lekker loos op te gaan. Tyler, The Creator bouwt nog eens een feestje op ‘Don’t Tap the Glass’.
Sjans maar en dans maar. Geen gedoe met parallelle perspectieven en personae of confronterende bespiegelingen, zoals op zijn vorige worp, Chromakopia (2024). Een album waarmee Tyler, The Creator bevestigde dat hij uitgegroeid is tot een van de meest veelzijdige, eigengereide, creatieve rappers van zijn generatie. De paranoia die de perceptie van het publiek hem opleverde, schuift Tyler nu even in het vriesvak. Het is zomer, tijd om te ontdooien bij een lekkere dansplaat.
‘Number one: body movement. No sitting still.’ Zo luidt de eerste regel van Don’t Tap the Glass, in Big Poe. Grauwende, overstuurde synths, een sample uit Pass the Courvoisier, Part II van Busta Rhymes (‘Don’t this shit make a nigga wanna jump’), en een gastvers van Pharrell Williams: de jonge skater in Tyler, die ooit omvergeblazen werd door The Neptunes, maakt zich nog eens breed. Zie ook Stop Playing with Me, een knieval voor N.E.R.D.
Regel nummer twee van Don’t Tap the Glass: ‘Leave your baggage at home. None of that deep shit.’ En dus krijgen we Tyler, de snoeper, die de geneugten van orale seks breed uitsmeert over verbasterde synthpop tijdens Sugar on My Tongue, en een stroperig falsetstemmetje opzet tijdens de electrofunk van Ring Ring Ring. Ook Don’t Worry Baby (met r&b-zangeres Madison McFerrin) kabbelt wellustig over electrobeats van de oude b-boy-school.
Regel nummer drie: ‘Don’t tap the glass.’ De enige song waarin Tyler enigszins van zijn tweede regel afwijkt, is de titeltrack. ‘Nigga said I lost touch with the regular folks / I ain’t never been regular, you niggas is jokes’, geeft hij critici die zijn evolutie als meer bedachtzame en conceptuele rapper niet lusten lik op stuk. Ook in de referentie aan King Kong zit een sneer: tik niet tegen het glas, ‘there’s a monster in it’ – je wil het gekooide beest niet boos maken.
Maar het glas uit de albumtitel is ook een verwijzing naar de smartphone. Dat sommige van zijn vrienden niet dansen in het openbaar, ‘omdat ze bang zijn om gefilmd te worden’, zoals Tyler schreef op X, stoot hem tegen de borst. ‘Het deed me nadenken over hoeveel van onze menselijke geest werd vermoord vanwege de angst om een meme te worden, enkel door je te amuseren.’ Iets om dan toch bij stil te staan, ook als je geen scheve schaats rijdt tijdens een Coldplay-concert.
