Staar in de ogen van een cyaanblauwe ziel op ‘Cyan Blue’ van Charlotte Day Wilson

Op Cyan Blue geeft Charlotte Day Wilson blue-eyed soul een dubbele betekenis.

Wat als je je jongere zelf diep in de ogen kon kijken? Wat zou de impact zijn van de nog onbezoedelde perspectieven en de zwaarbevochten wijsheden die je dan uit­wisselt? Dat is de premisse van Cyan Blue, een ­intieme pianoballad en de titeltrack van ­Charlotte Day Wilsons tweede langspeler. De tint van haar irissen – cyaanblauw, oftewel blauwgroen – is ook de kleur van de draad die de Canadese door alle dertien songs weeft, de ­schakering die past bij de frustraties uit het ­verleden, de onverbiddelijkheid van het ­heden en de beloftes van de toekomst waarin ze haar ­gedachten laat ronddwalen. Blue-eyed soul, met een dubbele betekenis.

James Blake stak vier jaar geleden in zijn I Keep Calling al de vocale hook uit Wilsons Falling Apart. En er zijn wel meer raakvlakken tussen beide artiesten: de invloeden uit soul, r&b en gospel, hun tussen tristesse en zalving ­schipperende stemgeluid (dat ze beiden soms ook blootstellen aan manipulatie), de bedwelmende droefenis waarmee ze de ­limieten van de romantiek bezingen. ‘It’s more peaceful/ Being heartbroken/ Than crying every night for you’, croont ­Wilson in het benevelde walsje I Don’t Love You Anymore. Hartverscheurend mooi, hoe aan het eind alle instrumentale opsmuk wegdeemstert en ze enkel nog tegen zichzelf lijkt te prevelen.

Wilsons stem is als een fluwelen kussen waarmee ze je liefdevol versmacht. In New Day bijvoorbeeld, over haar wens als queer vrouw om moeder te worden, ‘even if she ­doesn’t ­have my face’. Het fragment uit de musicalklassieker Over the Rainbow dat je verderop hoort, krijgt zo meteen een aparte ­betekenis. Maar het zijn niet enkel blauwe tranen ­waarmee Wilson je op sleeptouw neemt. Dovetail en Kiss & Tell zijn slow jams waarin ze haar lagere registers uitspeelt in het ­zwoele ­territorium dat Sade ooit afbakende. Met zijn bijtende ondertoon en wulps wiegend ritme leunt Canopy aan bij de nineties-r&b van TLC.

Op haar debuut Alpha (2021) werkte Wilson overigens samen met producer Babyface, een van de architecten van die sound. Ook BadBadNotGood en zanger Daniel Caesar deden destijds hun duit in het zakje. Deze keer duldt ze 
slechts één metgezel naast zich: r&b-zangeres Snoh ­Aalegra, in het innige, meeslepende duet Forever. En dat kan ook wel eens de houdbaarheidsdatum van deze wonder­mooie luisterschijf zijn.