Dankzij ‘Head Rush’ van Channel Tres wordt het toch nog een hete zomer

Channel Tres gooit met diep masserende bassen en zijn bronstige bariton alle remmen los op zijn debuutalbum.

Sheldon Young is een kind van Compton, California. ­Geboren in de lente van 1991, rond de tijd dat gouwgenoten N.W.A. met Niggaz4Life ­Compton het epicentrum van de gangsterrap ­maakten en een jaar voordat Dr. Dre de West Coast in vuur en vlam zette met de g-funk op zijn solodebuut The Chronic.

In de schaduw van zoveel hiphopgeweld zocht de ­jonge Sheldon zijn eigen weg. Er was rap, maar ook punkrock. Er ­waren drums en piano, maar er was ook dansen en skaten met de homies. En er was Moodymann, de houselegende uit ­Detroit die Young deed beseffen dat ook dansmuziek straat­waarde heeft. In 2018 bracht hij als Channel Tres zijn debuutsingle ­Controller uit. Van stilzitten – of staan – is sindsdien weinig sprake geweest. Vijf ep’s ­vulde hij de voorbije jaren met zijn door diep ­masserende basfrequenties en slome zang/rap gekenmerkte variant op hiphouse (‘Compton house’ noemt hij het zelf). Zijn Barry White-bariton was te horen op tracks van onder meer Jungle, Honey Dijon, Tiga en Disclosure.

Zie dit debuutalbum gerust als een ­inventaris. Over stereotypen door­breken, bijvoorbeeld. ‘Don’t try to put me in a box’, klinkt het over een housebeat in de titeltrack Head Rush, waarin Young de ­analogie maakt tussen ontsnappen uit het gangstermilieu en losbreken uit ­artistieke ketens. Ook Black & Mild rekent af met vooroordelen en grijpt daarbij terug naar de ­electronic body music van new-beat­pioniers als Nitzer Ebb. Een ander geluid op Joyful Noise, waarin Channel Tres met gospel­samples zijn wonderjaren in de schoot van de kerk herbeleeft. Met die brom­stem kan hij twee kanten uit, ­gebiedend of begerig. Van vroom naar ontucht is een ­kleine stap voor Channel Tres: in de ­bronstige funk van Cactus ­Water en I’m Him hoor je echo’s van N.E.R.D., de band van jeugdheld Pharrell Williams. In ­Berghain, een euforische ode aan het ­hedonisme van de gelijknamige techno­tempel in Berlijn, wordt een synthriff als een bezwete handdoek uitgewrongen.

En of hij nu electrofusion klaarstooft met Thundercat (in Candy Paint) of nineties-­r&b doet herleven met Ravyn Lenae aan zijn zijde (in Need U 2 Know), ­telkens is de signatuur van Channel Tres die van een even gulzige als gulle verleider. Wordt die zomer toch nog heet.