Curtis Harding begeestert meer als zanger dan als tekstschrijver op ‘If words were flowers’

Wil je het hoge retrogehalte van je psychedelische soul verdoezelen, dan bouw je er maar best aantrekkelijke songs rond. En dat doet Curtis Harding op If Words Were Flowers.

Niet dat de in Atlanta wonende Harding op zijn vorige twee platen klakkeloos aan de haal ging met een esthetiek die zijn waarde sinds de sixties en seventies al lang heeft bewezen. Op Soul Power (2014) en Face Your Fear (2017) verweefde de zanger en multi-instrumentalist een mespuntje jazz, wat vuile garagerock, een warme gospelgloed of potige funkgroove door zijn geluid. Een prijs voor innovatie kreeg hij er niet voor, maar eentje voor inzet had nog wel gemogen.

If Words Were Flowers gaat doodgemoedereerd op dat elan verder met vintage strijkers, Stax-achtige blazers, fuzzy gitaarsolo’s, aan David Axelrod verwante breakbeats en koortjes die uit de hippiemusical Hair lijken losgepeuterd. Toch is Curtis Harding geen purist. So Low put uit moderne electronica en r&b, en zowel in Where’s the Love als in de single Hopeful rapt hij enigszins – een bewijs dat hiphop net zo goed deel is van zijn muzikale dna. Bovendien schikt hij zowel zoete folksoul ( With You), een onweerstaanbaar, monter Motown-refrein ( Can’t Hide It) als relaxerende jazz ( Forever More) moeiteloos naast elkaar.

De plaattitel hebben we te danken aan moeder Harding, een gospelzangeres die haar zoon van kindsbeen af leerde ‘niet te wachten tot ik dood ben om mij bloemenkransen te schenken.’ In die ongedwongen uitingen van liefde en trouw vond de zanger een gedroomde brug naar een algemene boodschap van positiviteit en troostende woorden waar deze ‘ world covered in darkness/ despair and disease too‘ momenteel zo naar snakt.

Ondanks die nobele intenties weekt de Amerikaan meer begeestering los als zanger dan als tekstschrijver. Vaak richt hij zijn hartstocht, in ware classic soul-traditie, ook slechts naar één significant other, zoals in Forever More of het passend getitelde The One. Curtis Harding voorzag de songtitel Where’s the Love niet van een vraagteken, maar u weet bij deze waar u diepe genegenheid moet zoeken.