Net als bij Sonic Youth weerklinkt er chaos en dissonantie in haar muziek. Maar de wereld van Kim Gordon is wel degelijk ook de onze.
Het enige vakje waarin we Kim Gordon eventueel kunnen onderbrengen – avant-gardeartpunknoise? – is niet bijster afgelijnd. Maar omdat New Yorkse geestes- en generatiegenotes zoals Lydia Lunch of Lizzy Mercier Descloux uitgebold dan wel dood zijn, roepen we de voormalige girl in a band wel tot de koningin daarvan uit.
Is het onbetamelijk om te melden dat deze vrouw op weg is naar de 71? Het punt: artiesten op die leeftijd hebben de neiging uit te bollen of dood te gaan. Kim Gordon daarentegen overtroeft het muzikantengrut vandaag met grimmige trapbeats en industrial rap. Over de single Bye Bye meldde een perplexe jonge tiktokker: ‘Kim Gordon just cured my fear of aging.’
Verhitte digitale dub, gesmoorde electrorock, haast tergende trapritmiek en abstracte drillrap: Kim Gordon eigende het zich vijf jaar geleden op haar solodebuut No Home Record allemaal schrokkerig toe. De plaat sleepte zo een onbehaaglijke rusteloosheid mee. Maar wellicht was dat, gezien het gevoel van maatschappelijke onthechting dat Gordon ter sprake bracht, juist de bedoeling.
Al die sociale mediafilters waartussen de moderne mens de grip op de werkelijkheid moet lossen: dat idee keert op The Collective terug. Alleen hoeft daarom de ene song niet meer haaks te staan op de volgende. Zowat alle hierboven gemelde elementen behoren weer tot het klankenpalet, maar zijn beter gemengd en worden tot efficiëntere songs uitgestreken. De donkere achtergrond is gebleven. Producer Justin Raisen (Lil Yachty, Yves Tumor) sopt heel de plaat weer in een bad van walging en verval. Zijn richtlijn: ‘Making things as fucked up as possible.’
No Home Record was een verrassing maar The Collective is de betere plaat. Het verschil is dat je nu voor- en niet achterover leunt. Wat heeft Gordon over hol consumentisme (Bye Bye), doelloos escapisme (Psychedelic Orgasm) of kwaadaardige mannelijkheid (I’m a Man) te zeggen? Die ‘Don’t call me toxic/ Just because I like your butt’ zít alvast.
Hoewel Gordon soms ook voor abstracte woordstapels opteert, voel je hoe The Collective druipt van het venijn en de dreiging. Geraffineerde kunst enerzijds, een woest beest anderzijds. Wij verbeelden ons een vinnige, pas gevangen krokodil die weigert als handtas te eindigen, maar denk er vooral het uwe van.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
