De breezer staat koud, het volume hoog. Uw goede smaak moet u aan de ingang afgeven. Welkom in de nachtclub van Charli XCX.
Toen Charli XCX in 2016 de handen in elkaar sloeg met de experimentele producer Sophie voor haar ep Vroom Vroom, werd ze meteen de favoriete popster van hippe muzieknerds. Ze was immers de eerste mainstreamartiest die zich waagde aan het genre dat later hyperpop zou noemen. Bassen mochten luider, autotune maakte stemmen elastisch en alle geluidjes moesten raar klinken, zonder dat het plezier van pure popmuziek verwaarloosd werd. Charli puurde veel inspiratie uit het nichegenre, maar zorgde ervoor dat haar muziek verteerbaar genoeg bleef om het grote publiek niet te vervreemden.
Ondertussen is Vroom Vroom al een eeuwigheid uit en is hyperpop over zijn hoogtepunt heen. Zelf verklaarde Charli het genre dood in de aanloop van haar album Crash (2022). Op die plaat schroefde ze de gekkigheid terug, waardoor er een hoop aanstekelijke maar brave popsongs overbleven. De extravagantie die Charli XCX zo boeiend maakte, werd node gemist.
Gelukkig ontmoeten we op Brat weer een stoutere Charli. De spuuglelijke snotkleur van de albumhoes is een middelvinger richting de goede smaak, en in de tekst van lead single Von Dutch gedraagt ze zich als het verwende kind uit de titel: ‘It’s okay to just admit that you’re jealous of me’. Charli is zich er maar al te goed van bewust dat ze de spannendste popster van de 21e eeuw is, en deze keer is ze niet van plan daar bescheiden over te doen.
Brat is een plaat vol pompende beats die ontworpen zijn voor nachtclubs en andere dansvloeren met zo weinig mogelijk licht. Dat betekent niet dat Charli in de voetsporen van Beyoncés Renaissance treedt en de glamoureuze discozalen opzoekt. Bangers als Rewind en Club Classics doen mijmeren over de danscafés waar je als zestienjarige breezers achterover sloeg en de beats van Far East Movement en Kesha nog schaamteloos trashy mochten klinken.
Tijdens corona bracht Charli het album How I’m Feeling Now uit, waarop ze zong hoe hard ze het miste om te feesten met haar vrienden. Op Brat laat ze de ontlading eindelijk horen. Die hoeft niet verfijnd of diepgaand te klinken, als het maar plezant en hard is. Al mag er ook af en toe gehuild worden in de club. Op I Think about It All the Time vraagt Charli zich af welke houdbaarheidsdatum er op haar hedonisme staat. Haar leeftijdsgenoten komen tot rust en krijgen kinderen, moet zij ook niet verder in de toekomst beginnen te denken dan het volgende feestje? De intieme momenten raken een gevoelige snaar, maar gelukkig loert er om elke hoek weer een euforische stamper die alle zorgen doet vergeten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
