Aprilser dan ‘The Sunset Violet’ van Mount Kimbie wordt het niet

Na zeven jaar een nieuwe Mount Kimbie, dat betekent gejuich op twee banken: bij fijnproevers met electro­appetijt én – tiens?! – gitaarfreaks.

Eerst maar de dienst­mededelingen. Naast het producersduo Dom Maker en Kai Campos hebben nu ook ­zangeres Andrea Balency-Béarn en ­drummer Marc Pell eindelijk een vaste ­betrekking bij Mount Kimbie. Al tekenden de oorspronkelijke twee nog altijd de krijt­lijnen uit voor nieuwe plaat The Sunset ­Violent. Die dient u overigens als opvolger te zien van Love What Survives (2017) te zien en niet van het onmogelijk getitelde MK 3.5: Die Cuts | City Planning van twee jaar geleden, ­eigenlijk een soloplaat van elk van beide heren onder de Mount Kimbie-vlag.

Over naar de fun dan. The Sunset Violent blijft deels trouw aan het handelsmerk van dit ensemble: ­abstracte maar melodieuze electronica met een goed ­voelbare postpunkbries die je bij voorkeur onder een hoofd­telefoon over je heen laat komen. Vroeger stond Mount Kimbie soms met één been in de gospelsoul, meestal door eregastzanger James Blake. Voor de dystopische stadsbluesambiance konden Maker en Campos altijd op King Krule rekenen, die ook nu weer present tekent.

Het depri, aan lager wal geraakte personage dat ­Krule in Empty and Silent opvoert, steekt er schril af tegen de zachte stralenkrans van lenige new-wavekrautpop en vederlichte zang van Balency-Béarn. Ook in het door een rammelende, metallieke gitaar aangevuurde The Trail en het tussen grunge en shoegaze (jazeker) laverende Dumb Guitar doet ze onvermijdelijk aan Laetitia Sadier van Stereolab denken.

Samen met het opgeschroefde gitaaraandeel werpt Andrea Balency-Béarn zich op als een van de smaakmakers op The ­Silent Violent. De plaat vergt wel enige scherp­stelling. De druilerige electrorock van Boxing en Shipwreck, of het gedreig met zelfmoord in Dumb Guitar: ze haken doodleuk de armen in elkaar met de huppelende synthpopdeun A Figure in the Surf, het naiëve pianoriedeltje van Got Me en Balency-Béarns zalvende zanglijnen. Als hagel en zon en dan nog vaak tegelijkertijd: aprilser worden grillen niet.

Als je Dom Maker hoort vertellen dat songs net zo essentieel zijn voor Mount Kimbie als klank en sfeer, en hij daarbij het beste van The Strokes of The Verve noemt, denk je al snel dat het gedrein van Boxing of Yukka Tree tekortschiet. Niettemin: een welkome rentree.