Sommige diamanten blijven beter ruw. Neem nu deze Britse Jamaicaan.
Had het aan Sony gelegen, dan stond hier met Liam Bailey een bekende naam op het blad, als een pretendent voor de troon van Lenny Kravitz of een zwarte versie van Paul Weller. Zo zette het label in 2015 namelijk Baileys debuutalbum Definitely Now in de markt. Alleen bleek het ware potentieel van de Britse singer-songwriter met Jamaicaanse roots daarmee nauwelijks gediend.
Ja, ooit was Definitely Maybe van Oasis de plaat die hem naar de gitaar deed grijpen. Online zwierf er een cover rond van Please Please Please Let Me Get What I Want van The Smiths. De combinatie van indierock met antieke soul hield dus steek. En Definitely Now was geen slechte plaat, maar ze miste ziel, was te gepolijst. Sommige diamanten blijven beter ruw. Op zijn derde album schittert die van Liam Bailey als nooit tevoren.
Amy Winehouse wist dat trouwens al. Bailey was goed bevriend met de betreurde zangeres en het was zij die op haar labeltje Lioness Records zijn eerste ep’s uitbracht, een jaar voor haar dood. Zelfs uitgekleed tot hun akoestische, naakte essentie moet Winehouse in de songs en de stem van Bailey het passionele triootje tussen rootsreggae, Britse rhythm & blues en soul à la Sam Cooke gehoord hebben dat zich nu op Zero Grace voltrekt.
Alsof The Small Faces met Jimmy Cliff jammen in diens garage te Kingston, zo scheurt het album open met Holding On. De aanstekelijke oorwurm Dance with Me, met zijn speelse orgeltje en dweperige achtergrondkoor, lijkt rechtstreeks overgewaaid van een thé dansant anno 1964. In de sleper Winter Is within Thee wikkelt Bailey zijn Caribische rillingen in een Afghaanse bontmantel zoals Jimi Hendrix die ooit droeg.
Zero Grace verschijnt op Big Crown Records van producer Leon Michels, de man die met zijn instrumentale band El Michels Affair al jaren mee de fakkel van ruige funk en retrosoul brandende houdt. In 2020 maakte hij al een plaat met Bailey, Ekundayo, maar de chemie tussen beide heren ontvlamt nu pas helemaal, onder meer in de stormachtige rebel rock van Mercy Tree, de wiegende rocksteady van Sour Wine en de psychedelische garagepop van I Got No Answers.
Amy wist het al: Liam Bailey heeft een formidabel genereuze muzikale ziel. Ooit waren ze drinkebroers, zaten ze samen aan het foute spul. Ze zou trots geweest zijn dat hij wél tot volle bloei gekomen is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
