De ongrijpbare songs op Jessica Pratts ‘Here in the Pitch’ klinken alsof je ontwaakt uit een droom

Reserveer een mooie plek in de vitrine voor Here in the Pitch. Het vierde album van Jessica Pratt is een delicaat, tijdloos juweeltje.

‘Blind, op de tast in het donker’, zo omschreef Jessica Pratt in een recent interview haar songschrijfproces. Niks conceptuele invalshoeken, wel ‘alsof ik een raadsel probeer op te lossen, alsof je ontwaakt uit een droom en weet dat er iets belangrijk heeft plaats­gevonden, maar je krijgt er net geen vat op’. En zo ongrijpbaar als de songs eruit komen, zo ­komen ze op dit vierde album ook binnen.

Pratt liet in 2012 voor het eerst van zich ­horen met een titelloos album: elf thuis op tape opgenomen liedjes met akoestische gitaar en stem, kwetsbaar in hun intimiteit, krachtig in de spaarzame ­arrangementen en melodieën. Op On Your Own Love Again (2015) en Quiet Signs (2019) breidde ze dat klank­palet voorzichtig uit. Een fluit fladderend in het ijle hier, een ­zuinige pianotoets daar, maar altijd die kristalheldere stem, ­wendbaar, met verschillende intonaties, kinderlijk dollend met lettergrepen, dan weer zuchtend als een oude ziel.

Met haar elastische sopraan en tokkelende gitaar­techniek wordt Pratt vaak ingedeeld bij mythische folk­zangeressen als Sibylle Baier en Vashti Bunyan, in de ­seventies vertolkers van feeërieke, met psychedelica geparfumeerde ­mijmeringen. Maar evengoed hoor je invloeden uit de donzige bossa ­nova van Astrud Gilberto, op dit nieuwe ­album ­bijvoorbeeld in het subtiel met tropische ­percussie bespikkelde Better Hate en het schuifelende By Hook or by Crook. Vibrafoon, baritonsax of Farfisa-orgel zorgen voor de sobere schakeringen. Ook Nowhere It Was heeft weinig meer om het lijf dan orgel en handclaps in de verte, maar het effect is betoverend, zoals de minimale torch songs die Julie London op haar best kon croonen. Get Your Head Out baadt in diezelfde ontregelende sfeer van sinistere intimiteit. Alsof je druppels hoort echoën in een lange, duistere tunnel: heel nabij en toch veraf. Of is het omgekeerd?

Jessica Pratt woont in Los Angeles, maar nam Here in the Pitch op in New York. De twee invloedsferen vloeien samen in Life Is, een kleine popsymfonie met een arrangement à la Phil Spector via The Beach Boys. En dan is er World on a String, nog zo’n in al zijn harmonieuze eenvoud volmaakt miniatuurtje, walsend door de schemerzone tussen naïviteit en vervreemding.