De trage weg lijkt de juiste voor hem, als we op zijn optreden in de Wablief?! mogen afgaan: Delvis blijft groeien als performer.
(15u25, Wablief?!)
PLUS Het blijft een bijzonder verhaal, Delvis. Misschien wel de beste mannelijke stem van ons land, met de halve platenindustrie achter zich aan, maar toch houdt Niels Delvaux zich nu al een jaar schuil in zijn geboortedorp Landen, waar hij in het huis van zijn oma naarstig aan zijn eerste plaat werkt. Niemand – hijzelf in het minst – die weet wanneer die zal verschijnen, maar het voorbije jaar sloeg hij wel bescheiden aan aan het toeren. Hoogtepunt daarvan: zijn passage op Pukkelpop, zowat de eerste keer dat hij zich aan een groot publiek presenteert.
De trage weg lijkt de juiste voor hem, als we op zijn optreden in de Wablief?! mogen afgaan: Delvis blijft groeien als performer. Meer en meer presenteert hij zich als een bandleider op het podium, meer en meer bespeelt hij het publiek. En meer en meer is hij een plezier om naar te kijken: hij is het soort artiest dat je graag op het podium bezig ziet. Een man die plezier uitstraalt – voor iemand in de soultraditie onontbeerlijk.
Valt ook op: hoe fantastisch zijn stem blijft. Ergens tussen Al Green en Nina Simone, als u referenties wil, maar vooral: met de moeiteloosheid van de groten. Neosoul in Blend, trage retrosoul in Blue, de Nina Simone-cover I Got Life of fijne pop met Tell Me: hij zet het makkelijk naar zijn hand.
MIN Op plaat persen en je hebt een uitstekend debuut, zou u dan denken, maar: hij heeft nog groeimarge. Delvis staat er, met een band die aardig gerodeerd is, maar we missen nog een sound om ons helemaal van onze sokken te blazen. Iets dat niet alleen naar Belgische normen hoge ogen gooit, maar ook internationaal er kan staan. Laat hem nog maar wat verder zoeken, daar in Landen: hij komt er wel.
HOOGTEPUNT
De uitstekende versie van Tell Me, onze zomersingle van 2013, dat hij, middels een fantastische instrumentale break, live naar een hoger niveau tilde.
QUOTE ‘Hebben jullie het ook zo warm? Da’s met da weer, he.’ Niels Delvaux hangt graag het Landens boerke uit op het podium, ook in zijn bindteksten. Hij komt er mee weg.
Geert Zagers
