Recensie: Daan @ Dranouter

De man in black leek er meteen zin in te hebben. Geen zachte opbouw of bekende binnenkomer: het concert werd vol enthousiasme afgetrapt met twee nummers uit ‘Le Franc Belge’.

De man in black leek er meteen zin in te hebben. Geen zachte opbouw of bekende binnenkomer, want het concert werd vol enthousiasme afgetrapt met twee nummers uit ‘Le Franc Belge’. Gedurfde keuze, maar dankzij de enorme dynamiek van de muzikanten volgde het publiek meteen. Niet in het minst de dames op de eerste rij die smachtend richting Monsieur Stuyven loerden.

‘Everglades’ maakt dankzij de gekregen airplay al deel uit van het collectieve geheugen, het joelende publiek was het beste bewijs. Daan haalde er zijn zwoelste stem voor boven, het begin van een zwoele nacht.

De Franse chansons komen nog niet volledig tot hun recht (Daan heeft sporadisch een spiekbriefje nodig voor de tekst), maar het publiek wist ze alleszins al te appreciëren. We kregen af en toe ook een sierlijke en breekbaardere song te horen, dat laatste was vooral de verdienste van Isolde Lasoen met haar engelachtige stem. Ook de cello en trompet gaven een extra dimensie aan het optreden. Niet meer gewoon rechtdoor, maar af en toe wat elegantie was toegestaan.

‘Icon’ werd ingezet met een portie samenzang van Daan en zijn muzikanten. Stond de tent nog niet in brand, dan was ‘Icon’ wel de perfecte steekvlam. Geen aanmaakblokje nodig. “Stop, ik word verlegen”, grapte Daan ietwat gecharmeerd. Niet dat we hem geloofden, maar de bovengenoemde dames giechelden.

‘La Crise’ mag dan wel gloednieuw zijn, het mantra uit het lied maakt indruk. Nadat Daan bijna een volledig glas wijn soldaat maakte, zette de band ‘La vraie décadance’ in. Hoewel Daan geen decadente podiumheer is, maakte hij gebruik van elke centimeter van het podium. Hij kronkelde over de podiumvloer terwijl hij het refrein quasi al hijgend ten berde bracht.

Geen letterlijke uitvoeringen van de grote kleppers, maar aangepaste festivalversies. Bovendien zorgde de melodieuze, grootsere aanpak van de ‘oude’ songs voor een goeie match met de nieuwe arrangementen van ‘Le Franc Belge’. Tijdens ‘The Player’ bijvoorbeeld krijgt trompettist Jo Hermans even vrij spel.

Geen optreden van Daan zonder zijn grootste hits. Isolde Lasoen mag voor even van achter haar drumstel komen. De pompende beats van ‘Swedish Designer Drugs’ wordt ingezet en de tent staat op zijn kop. De samenzang van Isolde Lasoen en Daan tilt het lied naar een hoger niveau. Als daarna ook het instrumentale ‘Housewife’ weerklinkt – Daan gaat op zijn beurt Isolde aan de drums assisteren – wanen we ons even op Tomorrowland.

De bekende hits en nog te ontdekken songs volgden elkaar dus op: de set was een perfect afgemeten mix alsof Sergio Herman er zich mee gemoeid had. Mooi ‘gerechje’. (AB)