Elke editie van Pukkelpop heeft zijn namiddags indiegroepje met sixtiesslag. Mocht die rol dit jaar vervullen: Allah-Las, recht uit Los Angeles, California.
PLUS
Elke editie van Pukkelpop heeft zijn namiddags indiegroepje met sixtiesslag – herinner u eerdere passages van Girls, The Shins of Avi Buffalo en u weet dat ik gelijk heb. Mocht die rol dit jaar vervullen: Allah-Las, recht uit Los Angeles, California.
Referenties? De twangelende tremologitaren klonken als die van The Shadows, de stem had iets van The Animals’ Eric Burdon, de ah-a-a-ah-koortjes riepen de geest van The Zombies op en de basgitaar zag er – van waar ik stond tenminste – verdacht veel uit als een Hofner. Voor de duidelijkheid: dat is de bas die Paul McCartney wereldberoemd maakte.
Referenties die van smaak getuigen, en Allah-Las deden dan ook precies wat van hen verwacht werd: het volk in de vroege namiddag laten meedeinen op de Californische surf.
MIN
Niks mis met een retrosound, bol van de referenties, maar dan heb je wel de singles nodig om ze te ontstijgen. En laat nu net dat zijn waar het Allah-Las aan schort: een melodie die in het hoofd bleef plakken eens ze weer van het podium waren gestapt – iets waar Girls, The Shins en Avi Buffalo in het verleden wél in slaagden.
HOOGTEPUNT
Don’t You Forget It en Tell Me (What’s On Your Mind), niet toevallig ook de beste nummers van hun debuut Allah-Las.
Geert Zagers
