Rebecca Black stopt niet met ‘Friday’ te draaien: ‘pas als mijn therapiefacturen vereffend zijn’

‘Yesterday was Thursday, today is Friday.’ De onschuldige popsong Friday maakte van de amper dertienjarige Rebecca Black in 2011 het meest gehate meisje van het internet. Maar ze krabbelde weer op: ‘Als ik het nu speel, is het vaak mijn favoriete moment van de show.’

Irvine, Californië. Winter, 2011. Rebecca Black is een doodgewone theater kid, dochter van twee dierenartsen en grote fan van Britney Spears. Ze groeide op met In the Zone, Britneys album dat misschien wel twee van haar beste nummers bevat, Toxic en Everytime. Ontelbare keren had ze erop gedanst en gezongen. Het is dankzij Britney dat ze ervan droomt om op een dag zelf op het podium te stappen. En het is misschien ook een beetje dankzij haar dat Rebecca Black die winter haar vakantie doorbrengt met Ark Music Factory, een bedrijf dat nummers en videoclips maakt voor jongeren, in ruil voor een slordige vierduizend dollar. Veel had ze er niet van verwacht. Het moest nooit iets serieus worden. Helaas werd het dat wel.

Wat volgde, ging rechtstreeks de internetmeme-geschiedenisboeken in. Wanneer Friday in februari op YouTube belandt, wordt het in recordtempo de meest bekeken video op het platform dat jaar. Friday is een ge-autotunede liefdesbrief aan de vijfde dag van de week, gaat over de fun fun fun die Rebecca te wachten staat en is opgenomen met vrienden die net als zij door de awkward fase van de puberteit gaan. Het is glorieus idioot en erg catchy, maar ook de meest gedislikete video van 2011. Blacks vakantiepret wordt de aanleiding voor een resem parodieën, maar ook onophoudelijke pesterijen en zelfs doodsbedreigingen.

‘Jarenlang leefde ik met intense schaamte. Alsof ik iets heel erg fouts gedaan had en daar voor altijd de gevolgen van zou moeten dragen’, vertelt Rebecca Black wanneer we haar spreken via Zoom. ‘Ik was bang dat Friday de rest van mijn leven mijn identiteit zou zijn.’ Haar tienerjaren lang is ze depressief en angstig. Naar school mag ze niet: ze krijgt thuis les. ‘Ik had geen vrienden. Ik deed weinig anders dan op mijn kamer zitten.’

Herstel kwam er dankzij veel therapie, een verhuizing naar Los Angeles op haar achttiende en haar muzikale ambitie, die ondanks haar traumatische introductie tot de industrie nooit verdwenen is. ‘Muziek was mijn redding. Het was het enige waarop ik kon vertrouwen, waar ik veiligheid en een familie vond. Toen ik als vroege twintiger voor het eerst in mijn leven houvast vond, was het daarom cruciaal dat als ik muziek zou maken, het dit keer wél representatief was voor wie ik was en wat ik wilde. Het hoefde geen groot succes te zijn, gewoon iets wat volledig van mezelf was.’

Sindsdien sluit Black geen compromissen meer. In 2020 kwam ze uit de kast als queer, vond ze via TikTok gelijkgestemden in de hyperpopgemeenschap en koos ze voor een elektronisch, maximalistisch popgeluid dat minder bestemd is voor de massa, maar ironisch genoeg wel heel erg internetproof is. ‘Als tiener ontdekte ik dankzij Skrillex dubstep. Ik vond het fascinerend dat muziek überhaupt zo kon klinken. Daarna kwam ik vanzelf terecht bij Sophie, Aphex Twin en Burial, iconische artiesten die hun stempel op onze tijd drukten. Zij leerden me dat pop op haar best is wanneer ze zichzelf uitdaagt en verrast.’

Rebecca Blacks muzikale comeback komt in een stroomversnelling wanneer ze in 2021 een hyperactieve verjaardagsremix van Friday uitbrengt met Dorian Electra, het synthpopduo 3OH!3 en Dylan Brady van 100 Gecs. Plots zaten Charli XCX en PC Musics Umru in haar dm’s, maakte ze een trashy duet met Slayyyter en werd haar eerste ep Rebecca Black Was Here opgepikt door serieuze muziekbladen. Met het symbolisch getitelde debuutalbum Let Her Burn (2023) maakte ze in tien edgy poptracks voorgoed een eind aan haar reputatie als het meest gehate meisje op het internet.

Toch heeft Black het gevoel dat ze pas met haar opvolger Salvation, die eind februari uitkwam, echt een nieuw tijdperk ingaat. ‘Na Let Her Burn heb ik de tijd genomen om nieuwe geluiden uit te testen, om te experimenteren. Het voelt alsof ik nu een samenhangender universum gevonden heb.’ Die wereld is een mix van nostalgische pop en hardere clubgenres als acid, hard techno en garage. Het is een nadrukkelijk afscheid van het internetgeluid dat haar tijdens de coronacrisis uit de obscuriteit haalde. Ook thematisch verkent ze nieuwe oorden. American Doll is een altpop-nummer over niet voldoen aan het dominante beeld van de vrouwelijke popster. In het campy Twist the Knife stelt ze zich voor dat ze een man vermoordt, ervandoor gaat met een vrouw en vervolgens ‘tot de dood’ blijft dansen in de club.

Net zoals bij Charli XCX met Brat en FKA Twigs met Eusexua is de club op Salvation een plek om je verdriet weg te dansen, je onzekerheid te vieren en verlossing te vinden. ‘Het is fascinerend om te zien dat de popindustrie collectief de club in lijkt te trekken. Maar het is ook geen mysterie waarom we met z’n allen zo wanhopig op zoek zijn naar een vorm van dissociatie. Als gezegd wordt dat recessiepop terug is, begrijp ik dat. We zitten nu eenmaal in een recessie, en niet enkel op economisch vlak. Gay en queer mensen luisteren altijd al vaak naar pop. Zij worden nu elke dag wakker met het nieuws dat hen opnieuw een recht wordt ontnomen en dat hun bestaan in zijn geheel wordt gedeletet, letterlijk gewist van overheidswebsites. Natuurlijk zoeken we manieren om ons goed te voelen. Met pop kan dat. Er wordt altijd een beetje op neergekeken, maar het genre mag daar ook wat krediet voor krijgen. Zeker nu.’

Sinds haar coming-out zijn Blacks muziek en artwork openlijk queer en campy. Wanneer we haar vragen of dat vandaag riskanter voelt, beschrijft ze haar gevoelens als ‘complex’. ‘Maar ik zou het erg vinden als het resultaat is dat er minder queer kunst gemaakt wordt. Want als het erop aankomt, is kunst de manier waarop we ermee leren omgaan.’ Het hield haar in ieder geval niet tegen om van de opener van het album, de titeltrack, een uitgesproken queer anthem te maken dat enerzijds religieuze beelden oproept van engelen en het paradijs én anderzijds van orale seks op de achterbank. ‘Een nummer maken over het omarmen van je queer identiteit met behulp van Bijbelse termen voelde als een manier om macht terug te nemen. Ik wil van de club een plaats van vrijheid maken, een soort heilige grond.’

Als dj bespeelt Rebecca Black tegenwoordig ook zelf die heilige grond met eclectische sets. Zes jaar geleden draaide ze voor het eerst thuis bij vrienden. ‘Het was gewoon iets wat ik deed voor de fun.’ Dit keer groeit haar hobby uit tot een succes dat het internet wel in zijn armen sluit. In september nog ging haar opzwepende en ietwat vreemde Boiler Room-set viraal, waarin ze opeenvolgend Hannah Montana, Crazy Frog, Björk en *NSYNC in de mix gooide. ‘Ik hou ervan dat dj’en zo’n ander proces is. Voor een concert moet je hetzelfde opnieuw en opnieuw inoefenen, bijna als een exacte wetenschap. Achter de draaitafel ga ik veel spontaner en impulsiever te werk.’ Al is er altijd een constante in haar sets: Friday zál gedraaid worden. Zij het in de 100 Gecs-remix uit 2021, of, zoals in haar Boiler Room-set, geblend met Charli XCXs 360. ‘Ik zal pas stoppen met Friday te draaien als mijn therapiefacturen vereffend zijn’, zei ze daarover op X. Ook aan ons herhaalt ze die boodschap: ‘Mij Friday opnieuw toe-eigenen is helend geweest. Als ik het nu speel, is het vaak een van mijn favoriete momenten van de show.’

Voor we afscheid nemen, vragen we haar of er ook andere manieren zijn om verlossing te vinden, buiten de club. ‘Ik hoop dat onze overheid onze gemeenschap zal helpen, maar daar ziet het voorlopig niet naar uit. We kunnen ons nu alleen omringen met de mensen die om ons geven, die ons de fysieke, emotionele en praktische zorg geven die we verdienen. Dat is voor mij altijd een vorm van verlossing.’