Promis3, vertegenwoordiger van Vlaamse hyperpop, heeft alles te danken aan ‘I’m Blue (Da Ba Dee)’

Het Antwerpse duo brengt nostalgie naar de toekomst met hun versie van hyperpop, geïnspireerd door PC Music, Gigi D’Agostino en Milk Inc. ‘Regi mag ons altijd bellen.’

Sinds Andras Vleminckx en Brent Dielen elkaar enkele jaren geleden toevallig tegen het lijf liepen op een Mechels feestje, zijn ze met Promis3 uitgegroeid tot de Vlaamse vertegenwoordigers van de hyperpop, een avant-gardistisch, opgefokt genre dat de grenzen van pop aftast en internationaal meer en meer de mainstream bereikt. Al geeft het duo zijn eigen draai aan de sound. Ze laten zich beïnvloeden door het Britse label PC Music, gamesoundtracks, nilliestrance, dubstep, europop en Milk Inc, ze coveren Blue (Da Ba Dee) en Last Christmas, met hun eigen label en agency Simulated Paradise voorzagen ze Chibi Ichigo en Ikraaan van artwork en podiumontwerp, ze brachten onlangs een single uit met Emma Bale en hun buitensporig perfectionisme sijpelt door in al wat ze doen. Mocht u er nog aan twijfelen: Promis3 is een van de spannendste namen op de affiche van We Are Open, het Antwerpse showcasefestival dat dit weekend Trix inpalmt.

Andras Vleminckx: Zo’n festival is de uitgelezen kans om nieuw materiaal te testen. Momenteel hebben we een drieluik klaarstaan, waarvan het eerste deel New Horizon op 1 april zal verschijnen. Dat gaan we dus zeker teasen op We Are Open.

Brent Dielen: Die nieuwe nummers klinken nog steeds als Promis3, maar we evolueren wel naar een extremere sound. Meer eurodance en -trance, iets minder pop. Logisch ook: we zijn nog maar enkele jaren bezig en in het begin is het altijd wat aftasten.

Promis3 wordt doorgaans gelabeld als hyperpop, een genre zo breed dat het nog nauwelijks te definiëren valt.

Vleminckx: Veel artiesten keren zich tegen dat etiket omdat ze van zichzelf vinden dat ze pure pop maken. Of uit moeilijkdoenerij. (lacht) Wij zijn niet vies van die term. Ik vind het zelfs een meerwaarde dat het zo’n diverse niche is. Je moet maar eens de hyperpopplaylist van Spotify opzetten. Emo, punk, hiphop: zowat alles kan en mag.

Hoe zijn jullie bij die sound beland?

Vleminckx: Ik zat lang in de mainstreampop (Vleminckx produceerde in het verleden voor onder meer Kate Ryan en Kat DeLuna en stond als LIMITS op het podium van Tomorrowland, nvdr.), maar daar bleef ik vaak op mijn honger zitten. Soms kreeg ik letterlijk de briefing om ‘een Avicii-achtige track’ te producen. Alles moest voldoen aan vastgelegde structuren en regels. In hyperpop zijn die regels er niet, en dat is heel bevrijdend. Al heeft Brent me echt uit mijn schulp moeten sleuren. Dan stelde hij voor om dolfijngeluidjes in een song te steken en blokkeerde ik. ‘Dat gaat niet, dit is een popsong!’ (lacht)

Dielen: Aanvankelijk zag Andras Promis3 eerder als een Vlaamse Years & Years. Niets mis mee, maar totaal niet de richting die ik uit wilde. Onze eerste songs waren nogal cringe en saai. (denkt na) Eigenlijk heeft onze cover van Blue de doorslag gegeven.

Blue (Da Ba Dee)? De culthit van Eiffel 65 met de blauwe alien?

Vleminckx: Die, ja. (lacht) Brent wilde dat nummer al lang coveren. En dus maakte ik er een ietwat cheesy r&b-versie van. Tot ik voor de lol soundeffects, zelfgemaakte radiojingles en samples van Sophie (de Schotse avant-gardistische producer die vorig jaar overleed, nvdr.) begon toe te voegen. Ik zag die cover als een experiment, maar plots waren we catch of the day bij Studio Brussel. Terwijl onze vorige singles altijd een njet kregen en we Blue zelfs niet hadden doorgestuurd omdat we het zo raar vonden.

Dielen: Ik weet nog dat ik op de baan was toen ik Blue voor het eerst op de radio hoorde. (droog) Bijna mijn auto in de prak gereden.

Vleminckx: Toen heb ik een klik gemaakt. Je mág rare dingen in pop steken, en het werkt nog ook.

Vlaanderen lijkt nochtans achter te lopen. Als er al een lokale hyperpopscene bestaat, is die heel klein en ondergronds.

Vleminckx: We zitten een beetje op een eiland, ja. Internationaal is hyperpop nochtans steeds meer uit de underground aan het raken. Neem nu Dawn of Chromatica, het remixalbum van Lady Gaga: dat staat vol hyperpopartiesten zoals Charli XCX, Dorian Electra en Shygirl.

Dielen: Vlaanderen heeft ook niet echt een platform voor onze sound. Radiozenders vinden ons te extreem. Al krijgen we wel steeds meer kansen en staan we deze zomer op Dour.

Vleminckx: België blijft toch een beetje het land van de gitaarbands. Dat merken we ook aan onze YouTube-reacties, waar mensen uit Brazilië, Argentinië en Japan samenkomen. Anderzijds proberen we onze roots net uit te spelen. Amerikaanse hyperpopartiesten zoals Glaive en Brakence hebben vaak een emo-achtergrond, terwijl wij heel Belgische hyperpop maken, met eurotrance- en eurodance-invloeden. Die foute clubscene uit de nineties, dat is héél Europees. (lacht)

‘De Milk Inc voor de meerwaardezoeker’, werden jullie onlangs genoemd in dit blad.

Vleminckx: (enthousiast) Een heel mooi compliment. Ik snap niet goed wat Regi momenteel aan het doen is, maar ik ben grote fan van zijn ouder werk. Milk Inc, Lasgo, Sylver: dat was écht goed, met supervette melodieën en een straffe productie. Als Regi zin heeft om nog eens een old-schoolnummer te maken, mag hij ons zeker bellen.

Dielen: We zijn opgegroeid met dat soort muziek.

Schelen jullie niet bijna een decennium?

Vleminckx: Ik ben een ninetieskid, Brent een nillieskid. We delen onze nostalgische muzieksmaak, maar onze herinneringen zijn anders. Ik weet nog perfect waar ik was toen ik voor het eerst Believe van Cher hoorde. Op de schaatsbaan met mijn ouders, namelijk. (lacht) We luisteren ook heel veel Gigi D’Agostino. Als ik L’amour toujours hoor, word ik teruggekatapulteerd naar mijn eerste scoutsfuif.

Dielen: Terwijl ik toen nog in de pampers zat, bij wijze van spreken.

Nostalgie naar Gigi D’Agostino en Milk Inc, covers van Blue en Last Christmas: zit er ironie in wat jullie maken?

Vleminckx: Nee, maar ik snap wat je bedoelt. Voor veel mensen is dat pure kitsch. Toegegeven: ik vond Blue destijds ook niet cool genoeg.

Dielen: Terwijl die melige melodieën me dieper raken dan veel zogezegd authentiekere of coolere muziek. Een cover van I Promised Myself van Nick Kamen staat trouwens ook nog op de planning. Uiteraard.

Iets anders: jullie videoclips en artwork zien er verdacht professioneel uit voor een beginnend duo. Verdacht duur, ook.

Vleminckx: Dat is het ook, helaas. (lacht) De visuals bij dat nieuwe drieluik hebben we gefilmd in een waterbassin. Ik beheer onze Google Sheets, en die bedragen zijn absurd.

Dielen: Het meeste komt uit onze eigen zak. Ik ben altijd blut.

Vleminckx: We investeren enorm veel in Promis3, omdat we er zo hard in geloven. Mensen verklaren ons vaak gek, maar als je een horecazaak begint, steek je daar toch ook geld in? Dat gezegd zijnde: we kunnen ook creatief omspringen met beperkte middelen. Voor dit interview hebben we een fotoshoot in elkaar gestoken. Bij Brent thuis, met een amateurcamera, zelfgemaakte accessoires uit schuimklei en alle lampen die we tegenkwamen. Vrij basic, maar omdat Brent zo goed kan photoshoppen ziet het er wel heel duur uit.

Dielen: Soms moet je ook een beetje faken. (lacht)

‘Wat je zelf doet, doe je beter’, lijkt het motto van Promis3.

Dielen: In het begin werkten we weleens samen met andere artiesten. Maar we waren nooit tevreden, dus hebben we onszelf alles aangeleerd, van 3D-animatie tot After Effects.

Iets zegt me dat jullie nogal perfectionistisch zijn.

Vleminckx:(lacht) Brent is het ergst. Ik kan af en toe chillen, maar Brent weigert pauzes te nemen.

Dielen: Ik kan nogal fanatiek zijn, ja. Promis3 is een droom die werkelijkheid wordt, maar bij momenten ook een living nightmare. Dan wil ik per se zelf de kostuums maken samen met Jaimy Aris D’hont, een bevriende modeontwerper die mijn visie volledig snapt, maar ondertussen staat mijn appartement vol halfaangeklede paspoppen die me aanstaren met een blik van ‘hop Brent, de tijd dringt!’ Onlangs ben ik met mijn vriend naar een wellness gegaan. Lag ik daar in die sauna, verkrampt te overlopen wat er nog allemaal moest gebeuren. Ik raak overspannen van relaxen.

Jullie hebben elkaar wel gevonden, hé?

Dielen: We houden elkaar in evenwicht. Meestal kom ik met een of ander wild, artsy idee aandraven en probeert Andras er vervolgens iets haalbaars en toegankelijkers uit te puren.

Vleminckx: Brent is het creatieve genie achter Promis3, ik ben zijn rationele evenknie die af en toe benadrukt dat een refrein ook gewoon na vijfenvijftig seconden kan beginnen in plaats van pas na twee minuten. (lacht)Voor alle duidelijkheid: we maken ook vaak ruzie. Meestal omdat we allebei het beste willen voor Promis3. Maar hoe hard we ook botsen, we weten dat het altijd weer goedkomt. Dat maakt ons net zo’n goed team.