‘President Trump beleeft z’n ‘Hallelujah’-moment, maar niet zoals hij zelf beseft’

De Republikeinse presidentsnominatie van Donald Trump werd opgeluisterd door Leonard Cohen’s Hallelujah. Maar onder de dubbele, Bijbelse bodems van Cohen schetst de Canadese bard geen heilig boontje of gewijde glorie, schrijft Knack Focus-redacteur Jonas Boel. ‘Wel integendeel’.

Een nieuwe week, een nieuw rondje pijnlijke onthullingen, schandalen, en controverse rond Donald Trump, president van de Verenigde Staten van een Verdeeld, Brandend, en Massaal Besmet Amerika.

Trump noemt gesneuvelde soldaten uit WOI ‘losers’. Trump bekent in een interview dat hij het gevaar van covid-19 bewust minimaliseerde. Zijn voormalig advocaat publiceert een boek vol explosieve beschuldigingen. Een klokkenluider getuigt over manipulaties binnen de inlichtingendiensten, bedoelt om de dreiging van extreemrechts af te zwakken, en het Witte Huis tracht via het ministerie van justitie een rechtszaak te blokkeren, aangespannen door een vrouw die de president beschuldigt van aanranding. De zoveelste in de rij.

Dat is één week – één week! – in de presidentiële saga die al drie jaar, zeven maanden, en 23 dagen aan de gang is. We zijn vandaag 54 dagen verwijderd van de Amerikaanse presidentsverkiezingen, en niemand die grof geld durft inzetten op de nederlaag van Donald Trump.

Twee weken geleden werd hij door de Republikeinse partij officieel voorgedragen als hun kandidaat. Tijdens het klapstuk van de vierdaagse conventie, met het Witte Huis als blits decor (ongezien voor een zittend commander-in-chief), werd het pompeus spektakel opgeluisterd met niet één, maar twee versies van Leonard Cohen’s Hallelujah. Dik tegen de zin van de nabestaanden van Cohen, die gerechtelijke stappen aankondigden.

Trump beleeft z’n Hallelujah-moment, zoveel is zeker. Alleen niet zoals hij zelf beseft. Want voor de president en z’n entourage is Cohen’s bekendste compositie waarschijnlijk een goedkope manier om zijn diepgelovige, evangelische achterban te bespelen. Maar onder de dubbele, Bijbelse bodems schetst de Canadese bard geen heilig boontje of gewijde glorie, wel integendeel.

De Bijbelse historie van David, de herderszoon die zich met z’n harp in de gunst van God speelde en tot koning van de Israelieten werd gekroond, staat namelijk bol van intriges, lust, machtsmisbruik, en smart. Het is het relaas van De Uitverkorene die ten onder gaat aan zijn eigen ijdelheid. ‘The baffled king composing Hallelujah’ bedenkt zijn hymne voor De Heer alleen maar omdat hij gebukt gaat onder zonde.

De regels ‘your faith was strong but you needed proof/ You saw her bathing on the roof/ Her beauty and the moonlight overthrew ya’ gaan over David die zich op het dakterras van zijn paleis vergrijpt aan Bathsheba, de echtgenote van een elitesoldaat in zijn leger, met wie hij een buitenechtelijk kind verwerkt.

‘She tied you to a kitchen chair/ She broke your throne, and she cut your hair/ And from your lips she drew the Hallelujah’ – die regels zijn gebaseerd op het verhaal van de Hebreeuwse krachtpatser Samson. Hij begint een relatie met de Filistijnse schoonheid Delilah, die hem van zijn goddelijke kracht ontdoet door hem ‘in haar schoot’ in slaap te wiegen, en zijn haar af te knippen. Waarop hij gevangen en gefolterd wordt.

Twee grootse figuren, maar ook gevallen leiders, die ten onder gingen aan hun ongebreidelde lust. Uiterst arrogant in hun aardse macht. Manipulatief. Geen respect voor militairen. Overspelig. Extreem gevoelig wat hoofdhaar betreft. Klink bekend, nee?

Met wat moeite kan je in ‘There’s a blaze of light in every word/ it doesn’t matter which you heard/ the holy, or the broken Hallelujah’ zelfs een parallel zien met de door Trump en de zijnen zo gretig verspreide ‘alternative truths’ – ‘in elk woord zit een gloed van licht, het maakt niet uit welk woord precies, het heilige of het gebroken (lees: zondige) halleluja’.

En ‘I did my best, it wasn’t much/ I couldn’t feel, so I tried to touch’? Komaan, dat is gewoon ‘grab em by the pussy’ avant la lettre!

Nog dieper zit ook een waarschuwing verstopt in Trump’s egocentrische recuperatie van Leonard Cohen: wanneer Samson na z’n orgastisch ‘halleluja’ gevangen wordt door de Filistijnen, brengen ze hem naar een tempel om hem te offeren. Van heinde en verre komen toeschouwers bijeen voor het spektakel. Maar intussen is Samson z’n haar gegroeid. Hij vernielt de tempel, en doodt daarmee alle aanwezigen, inclusief zichzelf.

Yep, een parabel over een gebroken man die nog liever zichzelf, en alles en iedereen rond hem finaal ten gronde richt, dan zijn afgang of nederlaag te ondergaan. Nog zeven weken en vijf dagen op de klok. We zullen zien.