Post Malone wilde na Rock Werchter ook Pukkelpop veroveren. Dat lukte niet helemaal

Zijn lekker in het oor liggende meezingers ten spijt, Post Malone klonk in Kiewit iets te gezapig, te monotoon en te weinig spontaan.

Een Momentje was het vorige zomer, toen Post Malone om twee uur in de namiddag een uitpuilende The Barn aan gort speelde op Rock Werchter. Een vol belangstelling toekijkende Chokri Mahassine had het in de smiezen en katapulteerde de Amerikaanse rapper dit jaar prompt tot afsluiter van de eerste volwaardige Pukkelpopdag.

Terecht, vraagt u? Als je mag afgaan op de populariteit van Austin Richard Post wel – de gewezen hardrocker heeft intussen een Sportpaleis doen vollopen en heeft nog altijd meer maandelijkse Spotify-luisteraars op de teller staan dan popster-van-het-moment Billie Eilish (51,5 miljoen om precies te zijn). Maar als je van een headlinerconcert een veelzijdige show verwacht die van begin tot eind entertainend én muzikaal spannend blijft? Dan not so much.

Prikkeldraad en Pietje de Dood

Zeker, visueel zag het er allemaal verbluffend uit. Zijn witte outfit alleen al telde zowat evenveel emblemen als dat zijn gezicht tatoeages bevat, en die beeldden prikkeldraad, Pietje de Dood en ander ongein af. Het gigantische scherm achter hem projecteerde op het ene moment dan weer desolate landschappen, en op het andere geblokletterde woorden als ‘Rhinestone Cowboy’ en ‘Armageddon’. En dan werd er hier en daar ook nog eens een vlammenwerper aangedreven of een pijl vuurwerk afgeschoten.

Tegen die achtergrond zong Post Malone – die zoals steeds helemaal alleen op het podium stond, een backingtrack liet meelopen en daar zijn met autotune gepimpte maar nog altijd als een schuurspons klinkende stem overheen drapeerde – naar eigen zeggen ‘shitty songs’, ‘sad songs’ en ‘probably my only good song’. Met die laatste bedoelde hij White Iverson, de streep soundcloudrap die hem in 2015 de eerste stap richting popsterrendom deed zetten en die ook in Kiewit alle tieners moeiteloos aan het krijsen kreeg. Ná 2015 zijn daar uiteraard nog een dozijn hits bijgekomen. Meer nog: het hele Pukkelpopconcert hing er van aan elkaar. First in line was Better now, een lovesong met een trapbeat onder. Halverwege passeerden Wow en Psycho, rechtgeaarde kampvuurklassiekers voor elke Scout die tot Generatie Z behoort. En op het einde waren er nog Sunflower en Rockstar, respectievelijk Dat Lied Uit De Laatste Spiderman en Dat Nummer Waarbij Post Zijn Gitaar Aan Gruzelementen Slaat.

Gezapig

Maar al die lekker in het oor liggende meezingers ten spijt, over de hele lijn klonk Post Malone – de fans mochten hem vrijdagavond gewoon met ‘Posty’ toeroepen – iets te gezapig, te monotoon, te weinig spontaan. Misschien lag het aan Slowthai, die enkele luttele minuten voordien de Lift had doen ontploffen met een véél explosiever soort rap. Misschien lag het aan de eerste regeldruppels van het weekend die voor een kleine domper op de feestvreugde zorgden. Of misschien lag het aan het feit dat we Post Malone al eerder hadden gezien, en dat hij in vergelijking met toen geen enkele noot, geen enkele pose, zelfs geen enkele bindtekst had veranderd. Een Momentje, zoals vorig jaar op Werchter, was het in Kiewit alleszins niet.