PC Music-popster Hannah Diamond: het bewijs dat je wél nog een job vindt als je je haar roze verft

Op Perfect Picture heeft Hannah Diamond zichzelf teruggevonden. Dankzij therapie, een tube roze haarverf en een muur vol positive affirmations.

‘Ik kende haar werk niet. Nu wel. Hannah Diamond is een icoon.’

Dat was het wat vreemde slot van een conflict dat afgelopen september het internet op zijn kop zette. Het begon met de Zweedse popster Zara Larsson die haar Britse collega Hannah Diamond van plagiaat beschuldigde. Ze vond het artwork voor Diamonds nieuwe single Poster Girl wel heel goed lijken op de cover van haar gelijknamige album uit 2021. Op zich had Larsson een punt: de gelijkenis was héél treffend. Ze zitten allebei in hun slaapkamer. Er hangen bij allebei posters van zichzelf aan de muur. Die muur is bij beiden roze geschilderd. Ze dragen zelfs allebei een zachte, net iets te korte sweater. Maar toch was het uiteindelijk dus Larsson die zich verontschuldigde, niet Diamond.

Van vrouwelijke popartiesten wordt verwacht dat ze altijd sexy zijn. Ik voelde me niet zo.

De kern van het probleem was niet dat de roze slaapkamer van Diamond wel heel goed leek op de roze slaapkamer van Larsson. Het probleem was dat Larsson niet wist dat het Diamond was die die nostalgische ‘bedroomcore’-stijl heeft gepopulariseerd.

U kent Hannah Diamond misschien niet, maar u kent wél de artiesten die ze beïnvloed heeft. Als een van de eerste leden van het invloedrijke label/collectief PC Music stond Diamond in de voorhoede van het geluid dat later hyperpop genoemd zou worden, een catchy mix van happy hardcore, euforische trance en J-pop met een futuristische productie en veel autotune. En als visuele rechterhand van dat collectief had ze met haar glossy, ultrabewerkte en meisjesachtige esthetiek een enorme invloed op veel artiesten. Bewust of onbewust. Zoals Paper Magazine schreef: vóór Pop 2 van Charli XCX, vóór Pang van Caroline Polachek was er Hannah Diamond. En vóór Zara Larssons Poster Girl was er dus Hannah Diamond.

Het begon allemaal in de vroege jaren 2010, toen Hannah Diamond – toen nog gewoon Hannah Amond – tijdens een schoolstage producer A.G. Cook leerde kennen. Cook, die PC Music uit de grond aan het stampen was, vertrouwde de visuele kant van het project toe aan Amond, op dat moment vooral actief als fotograaf en visual artist. Al snel begonnen de twee samen ook muziek te maken. Hun eerste nummer Pink andBlue, als Hannah Diamond, werd een hit en afgezien van enkele artikels die zich – ietwat vrouwonvriendelijk – afvroegen of die Hannah Diamond wel écht bestond en niet alleen maar het gezicht was van Cooks project, werd het goed ontvangen.

In 2019 bracht Diamond Reflections uit, een debuutalbum vol melancholische bangers over hoe je na een stukgelopen relatie weer op zoek moet naar jezelf. Deze herfst volgde Perfect Picture, een zelfbewust en humoristisch album vol kristalheldere popsongs over girlhood en wat het betekent om een vrouw(elijke popster) te zijn in een steeds meer digitale wereld. Het album klinkt opvallend vrolijker en zelfverzekerder dan Reflections.

‘Zo voel ik me ook’, glimlacht Hannah Diamond vanuit haar zolderkamer in Londen, enkele dagen voor ze op haar eerste Amerikaanse tournee vertrekt.

Hannah Diamond: Toen ik Reflections schreef, voelde ik me machteloos en verloren. Ik was mezelf niet meer en was op een punt gekomen dat het zo niet verder kon. Ik besloot elke dag actief mijn mindset proberen te veranderen. Dat heeft tijd, wat therapie en een hoop positieve affirmations gekost – vandaar het nummer.

‘I’ve got five things written on my wall / I need to remember them all’, zing je in Affirmations. Wat staat er momenteel zoal op je muur?

Diamond: Nogal wat. (denkt na) Het voornaamste is ‘I will never give up’. Groot, zodat ik het kan lezen als ik in bed lig en geen zin heb om aan de dag te beginnen. Dan kijk ik naar de muur en denk ik: ‘O, juist, oké. ’

Dan moet je wel opstaan.

Diamond: Inderdaad. (lacht)

Perfect Picture klinkt niet alleen vrolijker, het ziet er ook vrolijker uit. De hoes is kleurrijker dan die van Reflections. En vooral veel rozer.

Diamond: Voor Reflections had ik mijn girly kant wat terzijde geschoven, ook al is die een belangrijk deel van wie ik ben. Toen ik mijn eerste album schreef, had ik de neiging om me klein te maken, onder meer in mijn toenmalige relatie. Ik werd er heel ongelukkig van. Dertig worden was op dat vlak een keerpunt. Ik kan mezelf en de dingen die ik wil bereiken niet nog een decennium wegcijferen, dacht ik, die tijd krijg ik niet meer terug. Ik besloot om voortaan te doen wat míj blij maakt in plaats van te piekeren over hoe anderen zullen reageren. Bij dit album had ik dus het gevoel dat ik wél voluit kon gaan. Mijn haar roze verfen was daar een deel van. Ik wilde dat al heel lang, maar had het om uiteenlopende redenen nog nooit gedurfd.

Je kunt roze haar hebben, je meisjesachtig kleden én heel technische dingen doen.

Roze haar, strikjes, een minirokje: je artwork is schaamteloos cute en girly. Is het een reactie op het beeld van de seksuele, vrouwelijke popster? Tutu’s in plaats van bodycon-jurken, zeg maar.

Diamond: Er zijn zo veel mogelijke uitdrukkingen van vrouwelijkheid en ze kunnen allemaal naast elkaar bestaan. Maar ik kon me nooit vereenzelvigen met het beeld van de sexually empowered popster. Van vrouwelijke popartiesten wordt verwacht dat ze altijd sexy zijn, en ik voelde me niet zo. Ik heb geen stereotiep vrouwelijk lichaam. Ik ben een no boobs, no bum-persoon. Waarmee ik niet wil zeggen dat dat niet sexy kan zijn. Maar ik vind het makkelijker om me te identificeren met een meisjesachtige esthetiek. Het is ook gewoon leuk om iets anders te doen en verwachtingen proberen te doorbreken.

Voor alle moeders die tegen hun dochters zeggen dat ze nooit een job zullen vinden als ze hun haar roze verven – dat zei die van mij toch.

Diamond: Exact! Wat met werk?, vroeg mijn moeder. Mám, zei ik, ik maak muziek, het is oké. (lacht) De kleur roze – en girlishness in het algemeen – brengen een hoop associaties en stereotypen met zich mee. Maar je kunt roze haar hebben, je meisjesachtig kleden én heel technische dingen doen.

Zoals experimenteren met AI. Je gebruikte ChatGPT en Midjourney bij het schrijven van Perfect Picture.

Diamond: Toen ik het album aan het schrijven was, kwamen er veel nieuwe AI-modellen uit. Ik vond het leuk om ermee te experimenteren. Ik heb AI onder meer gebruikt om de juiste rijmwoorden te vinden. Met tools als RhymeZone kan het eeuwen duren voor je precies vindt wat je zoekt. In ChatGPT kun je een heel specifieke prompt intikken met interessante resultaten. Ik heb ook eens geprobeerd of ik er een nummer mee kon schrijven, maar dat sloeg nergens op. (lacht) Midjourney heb ik gebruikt om aan mijn team te communiceren hoe het artwork er moest uitzien. Ik kon ingeven met welke lens ik wilde shooten, waar het licht vandaan moest komen enzovoort. Vroeger duurde het best lang om iedereen op dezelfde lijn te krijgen, Midjourney heeft dat proces gestroomlijnd.

Perfect Picture is Diamonds laatste release op PC Music, en tout court een van de laatste releases van het label, dat recent aankondigde na dit jaar geen nieuwe muziek meer uit te brengen. Er is véél gebeurd sinds A.G. Cook als prille twintiger PC Music oprichtte en met onder meer Danny L Harle, Hannah Diamond en Sophie een groepje gelijkgestemden rond zich verzamelde. Het geluid dat het collectief op de kaart zette, hyperpop dus, hoor je intussen overal. Ze gaven popmuziek een beter imago en werkten samen met de grootste namen uit de hitlijsten: A.G. Cook producete voor Beyoncé, Charli XCX en Troye Sivan, Sophie werkte samen met Madonna en Lady Gaga en Danny L Harle dook in de studio met Carly Rae Jepsen, Caroline Polachek en eerder dit jaar nog Dua Lipa. ‘Maar waar ik nog het trotst op ben, is dat we een community hebben gecreëerd rond onze muziek,’ zegt Hannah Diamond, ‘een veilige omgeving voor lgbtq+-mensen om elektronische muziek te ervaren.’ In tien jaar tijd is PC Music uitgegroeid tot een succesverhaal.

In het begin waren de meningen nochtans verdeeld. PC Music werd ‘een postironische parodie op popmuziek’ genoemd, ‘een kritiek op consumentisme’, ‘hipsteronzin’, ‘het ergste dat dancemuziek ooit is overkomen’ of ‘een clubversie van Disney Channel’. Het was vooral heel verwarrend.

Waren we er nog niet klaar voor?

Diamond: Dat denk ik, ja. Maar het is ook best naïef om ervan uit te gaan dat iedereen van bij je eerste release gaat snappen wat je probeert te doen. Soms duurt het gewoon lang om dat over te brengen.

Ik moet toegeven dat ik ook wat in de war was toen jullie bijna tien jaar geleden QT lanceerden, een popster die een energiedrankje leek te promoten. Het was allemaal heel nieuw.

Diamond: Het is grappig hoe achterdochtig iedereen was. Wat met muziek voor het plezier maken? Iedereen ging ervan uit dat er een hele redenering achter zat, maar we waren ons gewoon aan het amuseren en moedigden elkaar aan om te experimenteren. Nu, over veel dingen die mensen in ons werk lazen, hadden we effectief nagedacht. De consumptiemaatschappij en zo. Maar dat was niet de belangrijkste drijfveer. We wilden gewoon popmuziek maken, of toch onze versie daarvan.

Wat gaat er gebeuren met hyperpop nu PC Music geen nieuwe muziek meer uitbrengt?

Hannah Diamond: Een vriend van me beschreef hyperpop als meer een publiek dan een genre. Hyperpop is ontstaan als een categorie op Spotify, en Spotify baseert zijn genres op userdata. Dat is ook waarom er zo veel verschillende subgenres zijn in hyperpop en waarom er zo veel verschillende artiesten in ondergebracht worden. Het gaat over het publiek. En ook al stopt PC Music met nieuwe releases uit te brengen, dat publiek gaat helemaal nergens heen.