Pavement wil helemaal geen museum

Dit najaar kunt u in de bioscoop twee verschillende documentaires over Pavement zien. Daarin wordt duidelijk dat Stephen Malkmus en de zijnen vooral geen rockgoden willen zijn.

Voor wie opgroeide in de nineties heeft Pavement een haast mythische status. De band rond Stephen Malkmus definieerde dan ook zowel een geluid als een bepaalde vibe. Dankzij Slanted and Enchanted mocht lo-fi indierock rammelen als nooit tevoren. Daarnaast waren die van Pavement de posterboys van de slackers, de verlegen, oncoole jongens die hét archetype van het decennium werden. Denk aan de films Slacker en Dazed & Confused van Richard Linklater, maar dan echt.

Zelfsabotage

Zelf heeft Pavement die status nooit gewild. Pas na de split in 1999 werden ze gebombardeerd tot een van de belangrijkste bands van hun generatie. In de single Range Life staken ze de draak met de eigentijdse iconen The Smashing Pumpkins en Stone Temple Pilots. Na Crooked Rain, Crooked Rain in 1994 had Pavement de kans om de nieuwe Nirvana te worden, een kans die ze een jaar later zelf saboteerden met de eigenwijze plaat Wowee Zowee – gedrukt op drie vinylkanten, waardoor er een lege zijde overbleef. Datzelfde jaar werden ze bekogeld met modder op Lollapalooza door festivalbezoekers die hun gejengel maar niets vonden. Tijdens de laatste Pavement-show in 1999 handboeide Malkmus zich aan zijn microfoonstatief om uit te drukken hoe lastig hij het vond om een bekende muzikant te zijn. En de grootste hit scoorde Pavement pas in 2022, toen TikTok het obscure B-kantje Harness Your Hopes plots viraal liet gaan. Malkmus snapt zelf ook niet waarom.

Rocksterrenclichés

Pavements van Alex Ross Perry past perfect in de tegendraadse mentaliteit van de band. In deze documentaire wordt een fictieve musical met Pavement-songs op poten gezet, krijgt de band een sentimentele biopic en wordt er een museum over hun leven en werk geopend. De metafilm steekt de draak met de mythe van de rockster, en je wordt niet wijzer wat Pavement echt drijft. Precies zoals de verlegen slackers het willen.

Louder Than You Think van documentairemaker Jed Rosenberg is een oprechtere inkijk in Pavement. Maar dan wel door te focussen op Gary Young, de oorspronkelijke drummer die in 1993 uit de band werd gezet. Waar Pavement toen uit verlegen twintigers zonder uitstraling bestond, was Young een veertiger met rocksterallures. Terwijl de andere muzikanten schuchter naar hun pedalen staarden, maakte Young handstanden op zijn drumstel. Daarnaast was hij de enige die elke nacht de bodem van de fles opzocht. Uiteindelijk groeiden Young en de rest van Pavement filosofisch zo ver uit elkaar, dat ze een nieuwe drummer zochten. Ook daaruit kan je afleiden hoe afkerig de leden van Pavement tegen de rocksterrenclichés stonden.

Breng dus alsjeblieft geen groteske odes aan Pavement. Luister liever thuis nog eens naar Slanted and Enchanted terwijl je naar de muur staart.