Op ‘Stickies & Samples II’ rapt Tiewai over voetbal, technofeestjes en zijn gezinsleven

Rapper Tiewai blijft met veel plezier zijn thuisstad Genk representen, ook al behoort hij met zijn drieëndertig zomers al tot de oude garde van een jong genre. ‘Jezus heeft er weinig mee te maken’

We bellen met Tiewai op een rustige zondagmiddag. Dat was het moment dat het best paste in onze agenda’s, want naast rapper is Tiewai ook gewoon een man met een gezinsleven en een fulltime job.

Niet meteen het clichébeeld dat iemand zou hebben van de grondlegger van de Genkse hiphop.

Tiewai: Ik zou mezelf niet de grondlegger van de scene willen noemen. Dat was Don Luca, die al in de jaren negentig bezig was. Hij woonde bij ons in de wijk, en dankzij hem ben ik ook beginnen rappen. Misschien heb ik de Limburgse hiphop wel wat meer buiten Genk kunnen brengen, en in dat opzicht iets kunnen betekenen.

Genk is duidelijk erg belangrijk in jouw teksten. Wat maakt het zo’n speciale stad?

Tiewai: Ik ben er gevormd tot de man die ik ben. Vroeger heb ik wel eens andere oorden opgezocht, maar uiteindelijk trok Genk me toch terug. Daarnaast heb ik er een hele geschiedenis, die begon met mijn grootouders die hierheen kwamen om in de mijnen te werken. Genk zit gewoon in mij.

Veel gastrappers op je nieuwe plaat zijn ook erg trots op hun stad. Zo horen we Rico en Sticks van het Nederlandse Opgezwolle en de Brusselaars van Stikstof. Wat is dat met rappers en steden?

Tiewai: Volgens mij is iedereen gewoon trots op zijn afkomst. Hip-hop en steden gaan al van in het begin samen, rappers willen laten zien wat hun stad of wijk te bieden heeft. Representen waar je vandaan komt.

Hoe zijn die samenwerkingen over de stadsgrenzen heen tot stand gekomen?

Tiewai: Met Stikstof is dat heel organisch gebeurd. Ik ken Gorik (de voornaam van Zwangere Guy, nvdr.) en de andere boys al langer, dus dan krijg je automatisch zin om samen tracks te schrijven. Met de Nederlanders ging dat anders. Het was lockdown en we konden elkaar niet fysiek bezoeken. In die periode hebben we wel veel gechat, en dan begin je na te denken over teksten, stuur je elkaar demo’s op,… Tot er uiteindelijk een goeie track ontstaat.

Het nieuwe album heet Stickies & Samples II, een vervolg op het eerste deel uit 2020. Waarom geen volledig nieuw project?

Tiewai: Ik had het gevoel dat het verhaal nog niet volledig verteld was. Als je beide platen na elkaar gaat luisteren, dan valt het ook echt op dat het allemaal bij elkaar past. Er zijn heel veel gelijkenissen tussen de twee platen, de tracks lopen haast in elkaar over en de teksten gaan vaak over dezelfde onderwerpen. Er loopt een rode draad door, dus het voelde juist om er een tweeluik van te maken.

Een van die terugkerende thema’s is sport. Zowel het eerste als het laatste nummer op Stickies & Samples II is bijvoorbeeld naar een voetballer vernoemd.

Tiewai: Op het eerste nummer hebben we zelfs Peter Vandenbempt zo ver gekregen om een stukje in te spreken! Verder ben ik gewoon een sportliefhebber, dus dat wilde ik graag in de teksten verwerken. Het zal je wellicht niet verbazen, maar ik supporter voor Genk. (lacht)

Misschien verrassender is dat je naast sport ook van techno lijkt te houden. Zo verandert je nummer Drieëndertig heel even in een technobeat terwijl je het over ‘vijftien jaar Fuse’ hebt.

Tiewai: Ik ben misschien in de hiphop gegaan, maar vroeger ben ik ook heel veel naar technofeestjes geweest. In Hasselt had je bijvoorbeeld een discotheek, The Zoo, waar ik veel tijd heb doorgebracht. En vijftien jaar Fuse, ja, dat was gewoon echt een dik feestje. (lacht) Daarom wou ik dat ook even aanhalen en aan de luisteraar laten zien dat die scene ook deel is van mijn verleden en van wie ik ben.

Wie je ook bent, is iemand van drieëndertig jaar. Voor sommige mannen een mythische leeftijd.

Tiewai: Ja, the Jesus age, hé! (lacht) Bij mij heeft Christus er eerlijk gezegd weinig mee te maken, maar ik vind het wel cool wanneer mensen me erover aanspreken.

In een jong genre als hiphop behoor je met drieëndertig zomers op de teller eigenlijk al tot de oude garde.

Tiewai: Dat besef ik maar al te goed, maar erg vind ik dat niet. Ik heb mijn eigen muziek en mijn publiek, het heeft geen nut om me te proberen meten met de jonge leeuwen. Ergens geeft het mij ook net energie en inspiratie dat ik niet meer mee hoef te draaien met de nieuwelingen.

In veel van je teksten lijk je geen al te hoge dunk te hebben van die jonge rappers.

Tiewai: Ik zeg gewoon wat ik erover denk. Persoonlijk vind ik dat die hedendaagse muziek niet meer echt als hiphop klinkt, het is precies iets anders geworden. Op zich wil ik er niemand mee aanspreken, hoor, en eigenlijk is het positief dat het commerciëler is geworden en dat er zo andere deuren worden geopend. Ik denk er gewoon het mijne over.

Wat mis je dan in die hedendaagse hiphop?

Tiewai: Wat ik het meest jammer vind, is dat het allemaal nogal hetzelfde is gaan klinken. Maar opnieuw: ik doe mijn ding en zij dat van hen. Op zich is daar niets mis mee.

Veel van jouw teksten tonen ook niet het clichéleven van een hedendaagse rapper. Jij rapt bijvoorbeeld over hoe je je vrouw en kinderen gaat verrassen. Is die balans tussen rappen en het gezinsleven moeilijk?

Tiewai: Moeilijk zou ik het niet willen noemen, maar het is wel hard werken. Ik werk voltijds en daarnaast kruip ik bijna elke weekavond in de studio. Daar spendeer ik veel tijd aan die ik soms liever met mijn gezin zou willen doorbrengen, maar als je een productieve artiest wil zijn hoort dat erbij. Gelukkig steunt mijn vrouw me honderd procent in wat ik doe, daar ben ik heel dankbaar voor.

Soms vermeng je dat beeld van een rapper en een typische, Vlaamse huisvader, zoals wanneer je rapt dat je een stickie rookt op de grasmaaier. Een bewuste poging om clichés over stoere rappers te doorbreken?

Tiewai: Bewust is dat niet, ik kan gewoon niet liegen over wie ik ben en wat ik doe. Ik ben nu eenmaal een getrouwde man en een hardwerkende vader van twee dochters. Mijn muziek moet real zijn, en dus rap ik over mijn eigen leven. Op mijn leeftijd weet ik wie ik ben en wat ik wel en niet wil zeggen. Als Brihang plots zou gaan rappen over de dure auto’s die hij koopt, zou iedereen daar ook raar van opkijken, toch?