Ook op een plaat over ‘gewoon’ de liefde toont Karin Dreijer alias Fever Ray zich andermaal een van de meest mystieke en subversieve exportproducten van Zweden.
Liefde is liefde, los van eender welke ‘geaardheid’. Het is een moeilijke, tegenwoordig zelfs radicale gedachte voor sommigen. Ze houden van hun Duitse herder, dat wel. De mens kan telescopen in de ruimte schieten en daarmee sterrenstelsels van dertien miljard jaar oud ontwaren, maar nog steeds staat het diepste deeltje van onze innerlijke kosmos ter discussie. Waar de wetenschap, de politiek en het gezond verstand tekortschieten, zegeviert gelukkig de kunst.
‘Love is carbon dioxide’, zingt Karin Dreijer op hun derde album als Fever Ray, terwijl de Zweedse artiest als op een roetsjbaan meegesleurd wordt door een extatische trancesymfonie van de Britse producer Vessel. ‘Holding my heart / while falling!’ Liefde is… met een vol maar broos hart de met glowsticks verlichte dieperik in duiken.
Al voor hun coming-out als non-binair queerpersoon (Dreijer gebruikt de non-binaire voornaamwoorden die/hen/hun) schiep Fever Ray muziek in een grotendeels gendervreemd universum met behulp van stemvervormers, maskers, kostuums en protheses. Hun experimentele electropop sloopt muren tussen sensueel en sinister, duister en euforisch, geëngageerd en escapistisch. Die dubbelzinnigheid sneedt ook al hout bij The Knife, het duo dat Dreijer tot 2013 vormde met hun broer Olof, een alliantie die tijdens vier tracks op Radical Romantics aan een minireünie toe is. Met dartele percussie en exotisch galmende synths grijpt Kandy zelfs terug naar Pass This On, een bescheiden hitje uit het The Knife-album Deep Cuts (2004). Ook het wellustig tussen esoterisch en ritualistisch schipperende Shiver en het met tribale oorlogstrommen bestookte New Utensils onderschrijven dat tien jaar na hun laatste album de Dreijer-chemie intact gebleven is.
Fever Ray debuteerde in 2009 met een titelloos album over de burgerlijke beklemmingen van het moederschap, acht jaar later gevolgd door Plunge, een plaat over hun seksuele ontdekkingsreis na hun spaak gelopen heterohuwelijk. In hun missie om het raadsel der liefde te ontcijferen op Radical Romantics schroeft Dreijer het onbehagen van die eerste en de gulzige energie van die laatste een tikkeltje terug, zonder dat het subversieve en mystieke karakter van hun composities eronder lijdt. Luister naar de slepende dreiging in What They Call Us en de futuristische bombast op het einde van Tapping Fingers, en waan u midden in de Upside Down, die parallelle, demonische dimensie uit Stranger Things. Griezelig ondersteboven, vul de titel hierbij gerust zo aan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
